Natuurlijk was hij vrijdag al uit huis vertrokken maar zaterdag, nu één week geleden, kwam hij mij ophalen.

Tot één uur was ik samen met een vriendin die mij hielp, boodschappen haalde, enzovoorts. En toen weer alleen.
Weer rust, geen geluid niks. Eigenlijk ging direct de bel. Ik dacht dat ze wat vergeten was. Nee, er stond een bloemist met een bloemetje. Nou is dat natuurlijk niet gek op je verjaardag. Ik wist zeker dat het niet van Joop zou zijn. We hebben vaak naar allerlei programma’s gekeken. Programma’s waarin mensen zitten die in dezelfde situatie als Joop en ik de afgelopen maanden verkeren. Daar zag ik mensen verjaardagskaarten voor de komende jaren schrijven, videoboodschappen inspreken, enz., enz. Natuurlijk heb ik aan Joop gevraagd: ”Ga jij dat ook doen?”. Joop was daar heel resoluut in. Nee, dat wilde hij niet. En als Joop iets niet wilde, dan gebeurde het ook niet. Ieder zijn ding maar dat was aan hem niet besteed.

Joop wilde dat wij ons leven zonder hem leven en dat wij beslissingen zelf maken. Nou, dat is best lastig, dat kan ik u wel vertellen. Hoe anders het ook leek voor omstanders, alles ging hier altijd in overleg. Ik deed het volledige oriënterende voorwerk en samen namen we de beslissing wat het zou worden.

Ineens denk ik terug aan een paar maanden geleden toen het nog lukte om even naar de stad te gaan. Het was mooi weer en Joop en ik gingen naar het centrum. Ik wilde wat zomershirts. Joop bleef op het randje bij de koopgoot zitten en ik ging passen. Mee naar binnen was nooit zo zijn ding. Tenzij Yosh erbij was. Dan gingen ze altijd achteraan in de winkel aan een tafel zitten en kwam ik af en toe wat showen. En die koppies als het dan iets was wat ze niet aanstond. Ik heb eigenlijk nog nooit verkoopsters getroffen die begrepen dat ik iets niet nam als het de goedkeuring van Joop of Yosh niet kon wegdragen.
 

Die bewuste zaterdagmorgen had ik een shirt aan en stond ik lachend bij de deur. Joop trok zijn neus op als teken dat hij het shirt niks vond. Ik haalde mijn schouders op en zei tegen de verkoopsters: “Afgekeurd, hij vind hem niet leuk”.
Op dat moment liep er een of andere oetlul langs die het nodig vond om een opmerking te maken. Type open sandalen met sokken en een korte broek. Wat hij nou precies zei weet ik nog niet eens meer maar ik was heel erg geschokt.
 

Ik draaide me heel rustig om en tikte die meneer aan. Hij keek me minachtend aan. Ik zei: “Dat is helemaal niet raar hoor, meneer. Mijn man gaat binnenkort dood. Vindt u het heel raar dat ik graag een shirt wil kopen wat hij leuk vindt?”.
Ik merkte dat mijn opmerking de verkoopster ontroerde. Die eikel nam zijn vrouw bij de arm en verliet de winkel. Ik zag hem nog wel een blik werpen op Joop die nog steeds geduldig op het muurtje zat te wachten. Voor mij was de lol er wel en beetje af. Eigenlijk net zoals ik nu weinig plezier kan beleven aan shoppen. Yosh, San en ik zijn gistermiddag op pad geweest voor nieuwe spullen. Op zijn minst nieuwe kantoormeubelen. Ik kan maar niet beslissen, denk bij alles aan wat Joop ervan gevonden zou hebben en probeer ook rekening te houden met wat Yosh en San ervan vinden.

Ik hoef helemaal niks, nakkes, nada meer te overleggen of te vragen.

En ook dat mis ik nu enorm. Het shoppen was veel te vermoeiend en ik beleefde er weinig plezier aan.