Te hard van stapel lopen is één van mijn zwakke punten. Vaak komt het allemaal wel goed.
Nu heb ik toch wel een beetje voor mijn beurt geschreven door te zeggen dat het met Joop
allemaal wel mee viel. Jeetje, wat was hij beroerd dit weekend.

Ik kan niet zo heel veel voor hem doen en dat maakt het moeilijk. Ik laat hem maar een beetje prutsen, zitten en knabbelen. De extreem vieze smaak in zijn mond en het algehele gevoel van malaise is in combinatie met de slapeloosheid killing. Zeker als je nog steeds hyperactief bent door de ondersteunende medicijnen die hij mag blijven slikken tegen de misselijkheid.

Nu al zit ik te denken: Hoe snel was hij nou de eerste keer weer opgeknapt?

Het is belachelijk je zo te moeten voelen als het je levensverwachting niet verlengt.

Volgende week mag hij voor een CT-scan. We zijn zo benieuwd of deze 2x bagger wat gedaan heeft.

En wat als dat niet zo is of een klein beetje? Ik weet het niet.

Chemo 2, week 1 sluiten ik af met een slecht gevoel. Het lukt me niet meer om iedere dag te schrijven.
Ik probeer opgewekt en positief te blijven, alleen dat wordt wel steeds moeilijker.
 

Als een bezetene ben ik aan allerlei projecten aan het werken. Het lijkt wel of alles klaar MOET.

Er is toch nog geen mogelijkheid om te gaan genieten. Joop voelt zich gewoonweg te beroerd.

Als het even kan, trek ik de stekker er weer uit. Voor nu geeft het afleiding.
Ik ben heel blij dat ik voorlopig alleen in de buurt van huis ben.
 

Zo nu en dan komen er kaartjes binnen. Met name van vrienden van de broers van Joop.

Zij hebben allemaal een heel groot sociaal netwerk, heel anders dan wij dus. Wij kennen ze natuurlijk allemaal van de vele feestjes in Noord-Holland. De boodschap komt binnen, om het zo maar te schrijven.

Bijzonder is dat ze allemaal schrijven dat ze het blog gelezen hebben.

Sorry dat ik er dan zo weinig van probeer te maken. Het komt vast weer. Even een dippie.