Vanmiddag belde de huisarts. Ik schrok me rot en wist niet hoe snel ik moest opnemen.
Wat gek dat je dan toch nog in een split second denkt: Oh, ze hebben zich vergist.

Helaas belde hij om te informeren hoe het met Joop is.  Hij heeft ons al een paar weken niet gezien. Na ons eerste gesprek over palliatieve zorg had hij gevraagd of we met regelmaat langs wilden komen. Dat is nodig in verband met het opbouwen van een band.

Joop is namelijk jaren niet bij de dokter geweest en we hebben hem straks wel nodig als er sprake gaat komen van euthanasie. Joop heeft op dit moment alleen nog geen behoefte aan vervolggesprekken. Een band heeft hij met ons en hij is nou eenmaal niet zo sociaal als anderen.

Toch heb ik zelf aangegeven dat ik snel een keer langs kom. Gewoon omdat ik aan mezelf merk dat ik teveel aan het vluchten ben voor de situatie.

Als ik nou maar heel hard bezig blijf, dan hoef ik niet te denken.

Dan doet het vervolgens geen pijn en hoef ik niet te huilen. Ik lijk wel een struisvogel.
Als ik ook maar heel even de tijd voor mezelf neem, bijvoorbeeld om mijn blog te schrijven of tijdens het boodschappen halen, dan gaat het helemaal fout.
 

Vanmiddag ging het even mis. Natuurlijk wil ik dat dan niet laten blijken.

Joop vroeg vanuit de kamer: Ben je ook verkouden aan het worden?

Zelf heeft Joop pijn in zijn keel en een erg kapotte mond. Het zijn bijwerkingen van de chemo. Het internet staat er vol van. De naam is: Orale mucositis.
Ik zou het zeker niet gaan googelen.

Er is een grote kans dat je dan nog meer gaat hopen dat je nooit kanker krijgt.

Vanmiddag heb ik toch de stoute schoenen maar aangetrokken en ben begonnen
met het herschrijven van het cursusmateriaal over het omgaan met kankerpatiënten.
Dan kom je de cijfers weer tegen. Cijfers waarvan ik altijd dacht: Oh, het zal wel meevallen.

Dat doe je alleen als het altijd je eigen deur voorbij is gegaan.