Ik check mijn Facebook en zie een berichtje van Anneke Urban, het is een klant van ABC. Zij mailde mij dinsdagmorgen dat haar dochter bij een verwoestende brand is omgekomen. Nu mailt ze dat haar dochter Yvonne heet. Ik bekijk haar foto en vraag mij af: ”Is dat nou erger dan bij ons?”. Dan denk ik aan een telefoontje wat ik om gisteren om 17.00 uur kreeg.
De bedrijfsleider van Taxi van Dijck uit Cuijck belt. “Yvonne, met Erwin. Ik wil je heel graag even sterkte wensen”.
Ik vertel hem dat ze binnen enkele minuten Joop het huis uit gaan dragen. Toch ben ik blij dat hij belt. In gedachten zijn we bij elkaar.

Ben ik nou net zo raar als mijn opdrachtgevers? Taxi van Dijck, ik kom er al jaren. Woensdagmorgen is één van de chauffeurs van Taxi van Dijck met zijn taxi aangereden door een vrachtwagen. Hij was net samen met een collega vertrokken bij een school. Donderdagmorgen is hij overleden aan hersenletsel. Hij is 50 jaar, de dochter van Anneke ook rond die leeftijd en Joop 49. Het is prachtig als er mensen zijn die troost kunnen putten uit hun geloof. Heerlijk toch als je denkt dat er een God is. Ik denk daar anders over. Als het wel zo is dan is het allemaal prachtig maar als ik zoveel fouten zou maken als hij, had ik geen opdrachtgever meer over.
 

Ik zoek de foto op van Geert-Jan van Dijk, de omgekomen chauffeur. Ik kijk hem in de ogen en denk: “Ja, jou heb ik weleens gezien”. Ik kijk in mijn register en zie dat hij keurig al zijn e-learnings heeft gedaan. Een professionele chauffeur die de moeite nam zijn kennis over het vervoeren van passagiers in een rolstoel op te vijzelen in het door ons ontwikkelde ‘Rolstoel ABC’.  Hoe lullig is het dan als er een vrachtwagen achter je vergeet te remmen.
 

Gisteravond heb ik het verhaal van Geert-Jan nog met Yosh, San en Roy besproken. Ik zei dat we ons dan eigenlijk goed moeten voelen. Wij hebben de kans gekregen om toe te werken naar het afscheid van vandaag. Alles is gezegd. Joop heeft de speeches gelezen en gezorgd voor koffie voor de mensen die vandaag eerder zijn. En weer lees ik een heerlijk berichtje.

Denise van Boehlé Reizen en Miranda van Taxi de Zwart, beide gevestigd in Zeeuws Vlaanderen, maken gebruik van het bakkie leut van Joop. En ook een berichtje van Melody. Ze heeft gehuild toen ze hoorde van het overlijden van Joop. Maar dat is logisch, je eerste liefde vergeet je nooit. Melody was vier jaar toen ze ons vertelde dat ze met Joop wilde trouwen. Ja, ik kan dat natuurlijk heel goed begrijpen. Joop en ik kochten een soort bruidsjurk voor haar en een rode roos. Toen we op de camping kwamen zei Joop: “Je wil toch met me trouwen”. Dat hebben ze gedaan en ik maakte de foto’s. De afgelopen week heb ik als een speer oude negatieven laten digitaliseren. We wilden kijken of er nog leuke foto’s waren die we konden gebruiken in de PowerPoint. En toen waren daar ineens de trouwfoto’s van Joop en Melody. Het blijkt dat de foto nog steeds aan de muur hangt en dat zij haar jurk heeft bewaard; ik ook hoor maar hij past alleen niet meer.
 

En ineens schiet ik weer in de lach om die geniale opmerking van Joop bij het passeren van onze trouwfoto “Lekker wijf, hè? Nooit meer gezien”.  Stilletjes vraag ik mij af hoe het me ooit gelukt is om zo’n kanjer aan de haak te slaan.

Vandaag hebben we Joop begraven. Wat was het prachtig. Ik ga daar zeker nog op terugkomen. Er is gefilmd en er zijn foto’s gemaakt. Maar eerst ga ik slapen.