Het was hier vannacht oorverdovend stil. Om twee uur was ik klaar met slapen. Er ging teveel door mijn hoofd. Het afscheid gisteren hier thuis van Joop en de condoleanceavond. Ik kijk op mijn telefoon en zie wederom een We transfer-bestand. De foto’s zijn binnen. Net als zaterdagavond vlucht ik naar beneden om de foto’s te bekijken. Toen waren ze van het biljarttoernooi en nu van het uit huis dragen van Joop, de bloemen, het condoleancebezoek en het sluiten van de kist.

Het was vreemd om zonder Joop naar huis te gaan maar het voelde toch als de juiste keuze.
De foto’s van het biljarten heeft Joop op zondagmorgen een aantal keer bekeken, hij was blij.
Deze foto’s zijn voor ons. De breekmomentjes volgden elkaar in rap tempo op en toch lukte het wel om mezelf weer te herpakken. Yosh, Roy en een paar broers van Joop hebben Joop uit huis gedragen.

Op handen dragen en Joop een mooie uitvaart geven, dat is het minste en laatste wat wij voor hem kunnen doen. Hij droeg ons altijd op handen, nu wij hem. Het was bizar dat vrienden, collega’s, familie en schoonfamilie van mijn zwagers en schoonzussen ook de moeite genomen hadden om naar het rouwbezoek
te komen. Er waren zoveel mensen van de voetbal van Yosh, echt heel bijzonder.

Maar ook de werkgever van mijn zus en een aantal collega’s. De familie en vrienden van Sandra, ik had ze graag samen met Joop onder andere omstandigheden ontmoet.

Er zijn speciale plekjes in mijn hart in gebruik genomen door mensen die speciaal voor mij de moeite hadden genomen om te komen. De eerlijkheid gebiedt mij ook om te schrijven dat er een paar stukjes zijn afgestorven. Roy bracht Yosh, San en mij naar huis in de auto van Joop. Het voelde zo vertrouwd dat ik eigenlijk ineens in de auto van Joop naar de uitvaart wilde. We besloten de ingehuurde volgauto toch maar te laten komen. Dan kunnen wij ons vol rust overgeven aan ons verdriet zonder te hoeven rijden.