Onze eerste week zit erop. Wat heb ik gejankt. Wat heb ik een lieve reacties gekregen uit soms onverwachte hoeken. Ik heb het besluit genomen te delen hoe ik me voel en wat we meemaken.

Misschien kan er nog iemand iets van leren. Ik heb er in ieder geval zelf iets van geleerd.
Allebei hebben we besloten dat het ons goed doet tussendoor te werken. Wat vinden de mensen ervan? Het kan ons allebei eigenlijk helemaal niks schelen. Het is fijn en geeft afleiding.
 

Toch volgen de breekmomenten elkaar in rap tempo op. Een mailtje van mijn zus, een liedje op de radio, een buurvrouw aan de deur, een kaartje in de brievenbus of een lief Whatsapp bericht.
Niet te vergeten een mail van een cursist die tussen de regels door iets schrijft over zijn 21 jarige terminale zoon. Een lieve Laura die met me wil praten terwijl haar broer net overleden is.

Hoe in hemelsnaam zijn zij deze tijd doorgekomen?
Ik ben al zo in paniek terwijl we nog niks weten. Ik neem het besluit om volgende week sterker te zijn. Waarom zeggen we eigenlijk pas dit weekend iedere keer hoeveel we van elkaar houden?
 

Tip van de week: gewoon altijd doen, iedere dag weer.