Ik hoop zo dat de moeheid niet in alle hevigheid weer zal toeslaan.

Morgen heb ik een opnamedag. Joop gaat naar Heerhugowaard.
 

De Pet-scan van zijn vader is morgen. Dat duurt 3 uur en er mag niemand bij aanwezig zijn.
Joop gaat samen met zijn moeder zijn vader naar het ziekenhuis brengen.

Dan neemt hij zijn moeder drie uurtjes onder zijn hoede en halen ze zijn vader weer op.

Afhankelijk van het tijdstip eten ze dan met elkaar en dan komt hij weer terug naar huis.
 

Ik weet dus 1 ding heel zeker: morgenavond is hij moe, heel moe. Of het van de chemo komt is de vraag. Moeders is druk, heel druk. En dat is natuurlijk helemaal logisch. Haar man, haar kind.

Bij ons allemaal is het emmertje een beetje vol. Donderdag ben ik weer op gesprek geweest bij José, dat is de professionele hulpverleenster waar ik op verzoek van Joop naartoe ben gegaan.

Ik vertelde haar dat ik mij zo’n zorgen maak over mijn gevoelens. Het lijkt en voelt of de hersentumor van mijn moeder en de mogelijke longkanker van mijn schoonvader mij minder doet dan de situatie van Joop. Volgens haar is dat onzin. Het is lekker om een deskundige te horen zeggen dat het met je gekheid best meevalt. Ik kan niet soms even huilen om Joop, dan om de hersentumor van mijn moeder en dan even om mijn schoonvader.

Mijn emmertje is gewoon behoorlijk vol en af en toe loopt hij even over.

Dan is het geen traan per persoon maar is het een stortvloed aan tranen om de hele situatie.