Vorig jaar zat ik met Yosh bij de notaris. Zijn eerste eigen huis was een feit.
In mijn hoofd had ik het idee dat een notaris een stoffige, grijze, ouwe zak is.

Yosh had een erg leuke notaris. Hij vertelde een heel boeiend verhaal over wetten die
soms meer dan honderd jaar geleden verzonnen zijn. Het lijken de arbeids- en rusttijden wel.

Ik vertelde Joop dat het misschien handig was door zo’n gezellige en ter zake kundige notaris ons testament eens te laten nakijken. We zijn 17 jaar verder en in al die jaren is er veel veranderd.
Ja, dat gingen we een keer doen. Inmiddels zijn we ruim 1 jaar verder.

Gisteren stapten we als gelukkig en stralend gezin binnen. Rechtstreeks door van de fotoshoot.

De notaris herkende Yosh en mij. Joop was vorig jaar tijdens het tekenen van Yosh in het buitenland. Hij zag Joop dus voor het eerst. Nou is het natuurlijk gebruikelijk dat er bij een notaris gezinnen komen voor het regelen van hun testament. Het zou gek zijn als een notaris daarvan op zou kijken.

De slechte boodschap direct vertellen en daarna door. Het is een techniek. Ze gebruiken hem in ziekenhuizen, bij ontslagrondes en wij bij de notaris. De notaris leek zichtbaar te schrikken van onze boodschap. Joop valt zó niet in het plaatje. Net zoals ze in het ziekenhuis en bij de huisarts zeggen.

Het was een indrukwekkend gesprek. Joop, Yosh en ik hebben een goed gevoel.

Alles tot in de puntjes regelen, dat vinden wij fijn.