Het was een weekend met een lach en een traan. Een traan omdat Driss hier heel zielig voor de deur zat te wachten toen mijn zus bij ons huis kwam. We zijn vrijdag om 11.00 uur vertrokken. Hebben we alles? Ja, we hebben alles.
 

Ma, je bent zeker die camera vergeten? Nee, Yosh, die camera heb ik.

Ik was wel de telelens vergeten, dat is niet echt slim als je naar de Formule 1 gaat.

Zonder dat Yosh en Joop het merkten, werkte ik via WhatsApp aan een noodplan.

Kon ik iemand vinden die de lens wilde komen brengen? Nou, dat is bij ons in de familie niet zo moeilijk hoor. Daar moeten soms mensen heel erg aan wennen.

Opmerkingen als: “Dan neem je mijn auto toch” of elkaar helpen zijn bij ons niet vreemd.

Toen ik wist dat er iemand gevonden was om de lens te brengen was het de zaak aan mijn zus om te gaan kijken of hij daar lag waar ik dacht. Dat is in mijn geval namelijk altijd vrij onzeker. Dit keer was het in één keer raak. Mijn telefoon was inmiddels bijna leeg dus we besloten over te gaan op de WhatsApp van Joop. Die kreeg een bericht binnen. Hij was namelijk, dacht hij, zijn bril vergeten. Waarom mailt Mar nou een foto van de auto voor de deur? Ik bekeek de foto beter en zag dat Driss pontificaal op de auto zat. Het lukte haar dus echt niet het huis in te komen zonder Driss.
 

Vrijdag heeft hij dus nog gewoon hier gegeten.