De afgelopen weken heb ik een paar keer gewerkt. Af en toe heb ik nog even gedacht:
“Wat zouden de mensen daarvan vinden?”. Tegelijkertijd dacht ik: ”Dat kan mij eigenlijk geen ene moer schelen”.
Sorry bloglezers. Het is af en toe even lekker om iets leuks te doen. Hier thuis is het ook heel leuk maar af en toe ook bizar moeilijk. Dan valt het verdriet weer ineens als 1 groot blok beton op je schouders. 

Gewoon af en toe werken dus. Zelfs op verzoek van Joop. De cyclus van Joop staat, net als mijn eigen cyclus,
keurig in mijn agenda. Zo weet ik dus welke dagen ik het beste kan zorgen dat ik volledig thuis ben.
Deze dagen zijn afgestemd met de oncologisch verpleegkundige.

Donderdag en vrijdag was ik dus gewoon thuis. Dan zou namelijk het spektakel losbreken.

Voor gisteren stond er een vergadering gepland over het afbouwen van een cursus.
De vergadering zou 4 uur gaan duren en ik zag er tegenop als tegen een berg. En Joop die keek mij bijna de deur uit.

Ga nou, ga nou. Doe het nou. Je kunt gerust weggaan. Ik werd de deur uitgekeken.
Dat hebben we samen eigenlijk alleen maar eerder gehad met Yosh. Ook die kon ons op bepaalde momenten de deur uitkijken. Dat was dan om een andere reden dan die Joop had bedacht.