Bij thuiskomst is het gezellig. Roy blijft en we gaan foto’s kijken en herinneringen ophalen. Dan wil ik ineens de Voice Kids kijken, net als vorige week met Joop. Roy en Yosh willen gaan Netflixen maar besluiten toch bij ons te komen zitten. Dan hoor ik ineens gegiechel. Ze zitten me uit te lachen. Ik val namelijk ineens als een blok in slaap.

Ineens heeft Sandra trek in iets ‘vets’.  Zij en Roy gaan naar de snackbar en om 22.00 uur zitten we te snaaien. Driss eet wederom gezellig mee. Eén van de breekmomentjes was dat ik bij binnenkomst zag dat de ‘echte’ moeder van Driss bloemen had laten brengen namens Driss met een foto van Driss en een bedankje aan Joop voor de goede zorgen. Wat zou hij dat fantastisch gevonden hebben. Net als het feit dat we op het laatste moment besloten om naast de naaste familie ook zijn vrienden/oud-collega’s Filip, Benoit en Just te vragen om aanwezig te zijn bij het sluiten van de kist.
 

En dan ineens ga ik mij wederom zitten bedenken hoe andere mensen zich voelen. Ik begin bij mijn schoonmoeder. In nog geen 1,5 maand je man en je zoon. Mijn zwagers hun vader en hun broer. Vervolgens belandt ik bij Yosh.
Ik weet dat zijn grootste nachtmerrie altijd is geweest dat er iets met één van zijn oma’s of opa’s zou gebeuren.
Dan hadden we het er altijd over dat je eigenlijk blij mag zijn dat je zolang van iemand hebt mogen genieten, het bull shit-verhaal over de weg van de natuur. Nu verliest hij in 1,5 maand zijn opa en vader en hoort met regelmaat dat mijn moeder opmerkingen maakt waarvan we nu pas merken hoever ze aan het wegzakken is. Dan ineens lijkt Alzheimer me wel lekker. Dan heb je in ieder geval zelf minder verdriet.

Mijn moeder die het verlies op jonge leeftijd van haar moeder eigenlijk nooit goed heeft kunnen verwerken maar die vervolgens ook inmiddels negen broers en zussen en heel veel neefjes en nichtjes heeft weggebracht.

Ik beland in gedachten bij Jasper, mijn steun en toeverlaat van Dela, die mij door deze dagen heen sleept.
Een compliment aan hem is op zijn plaats. Hij is werkelijk geniaal. Na het vertrek van Joop is hij met Patty, mijn zus en de fotograaf naar de MacDonald geweest. Iedereen was zo lief om Yosh, San en mij even alleen te laten om onszelf te herstellen van de eerste stap. In afwachting van de auto van Joop vroeg ik hem of hij ook een verlies van zichzelf had meegemaakt? Ja, zijn moeder, hij was toen vijftien. En zo kwamen we op Jan Paans en Aad Asseberg, twee jongens waar ik mijn vroege jeugd op de camping mee heb doorgebracht en die later, net als Jasper, in de uitvaartbranche zijn gegaan.