STOP, waar zit de stopknop? Waarom kan ik niet stoppen met huilen?
Ik heb veel mails gehad dat ik zo sterk ben. Het is belangrijk om te vermelden dat dit onjuist is.

Mijn lieve overbuurvrouw vertelde dat ze op het strand ging lopen schreeuwen.
Ik dacht: dat is toch raar? Gistermorgen ben ik het huis uit gevlucht.
Op trainingsschoenen en met een fleecejack. De wind in het gezicht, lopen, gillen en janken.

Kom je terug, zegt die eikel: “Wat ging jij nou doen?”.

Er was Joop door het hoofd geschoten: “Gaat ze nu ineens joggen?”.

Ik ben ook naar de huisarts geweest. We hadden een brief met de diagnose meegekregen.
Stiekem had ik gehoopt dat ik iets zou krijgen dat mij even laat stoppen met huilen. Helaas, de dokter zei dat het beter is het nu maar gewoon allemaal even te ondergaan. Binnenkort gaan Joop en ik samen met hem praten. Ondertussen probeert Joop mij op te beuren op zijn gebruikelijke manier. Dat gaat nogal gepaard met enige ‘galgenhumor’. Mensen die ons niet kennen kunnen daar soms slecht mee omgaan.
Voor mij is het één van de redenen dat ik zoveel van hem hou.

Dag 1 na de diagnose. We heb contact opgenomen met het ziekenhuis. Het wachten tot de 18e is te lang.
De angst is te groot. We mogen nu eerder komen. Gisteravond voor het eerst Marja, Joyce en Patty gezien. Het was moeilijk maar goed. We zijn allemaal op zoek naar een knop.
Op de volgende pagina één van de lievelingsnummers van Joop. Ik heb kaartjes voor volgend jaar.