Ineens is Joop eruit. Hij wil begraven. Dan weet je dat vast.
Wanneer laat ik nog weten. Hoe en wat dat laat hij aan Yosh en mij over.
Hij wil heel graag dat Yosh en ik een plekje hebben om naartoe te gaan.

Ik opper dat ik dan een familiegraf wil. Dan kom ik vanzelf weer een keer naast je liggen.

Het emotioneert hem. Gek dat ik eigenlijk verwacht dat hij zegt: “Dan ga je toch niet liggen snurken, hè?”. Hij laat het achterwege. Dit keer ben ik er blij om. Hij gaat daar vast nog op terug komen.

Het voelt alsof ik in een rap tempo egoïstisch aan het worden ben. Ik wil het heel graag iedereen en dus ook Joop naar de zin maken. In mijn hoofd had ik bedacht dat ik zou aanbieden om hem in de buurt van zijn ouders en broers te begraven. Dan hebben zij ook een plekje. Dit keer spreek ik mijn woorden uit. Net zoals wij alles deze dagen uitspreken. Ik vertel hem dat ik hem hier wil houden.

Hier in de buurt zodat Yosh en ik een plekje hebben als we even tegen hem aan willen praten. Hij is het helemaal met me eens.

Een tip:  Denk zelf ook eens wat vaker aan jezelf!