Vandaag zou ik een dagje gaan werken. ‘Ga nou maar anders is het straks een kwestie van inhalen’.
Yosh zou vanmiddag met Joop aan een wijntje met chocolade gaan beginnen.
Worden mijn koekjes niet opgegeten, dan wordt mijn wijn wel koud gemaakt.
 

Bij thuiskomst ging ik aan de slag om mijn presentielijsten en evaluatieformulieren in orde te maken.
De presentatie klaar, check, apparatuur klaar, check, BCT in mijn tas, check. Alles was in orde.
 

Vannacht was Joop de hele nacht aan het spoken. Erin en weer eruit. Benauwd, zo benauwd. Hij had een nieuw plan. De benauwdheid na een flinke slaap is zo extreem dat het lijkt alsof hij soms in paniek raak.
Het plan was nu om er tussendoor uit te  om te gaan vernevelen. Ik hoorde hem gaan en komen en met name Driss had nogal wat commentaar. Ik hoorde hem kreetjes uitstoten die erop leken dat hij aangaf dat Joop te veel herrie maakte. Om half zes bereikte de benauwdheid het hoogtepunt.

Ik pakte Joop vast en fluisterde: ”Zo kan ik je toch niet achterlaten?” . Nee, daar was hij het mee eens.
Eindelijk. Ons verantwoordelijkheidsgevoel gaat ver maar er zijn grenzen. 
 

Aan mijn opdrachtgever heb ik aangegeven dat ik er zorg voor ga dragen dat hun opleidingsplan in orde komt. Ze vinden dat erg belangrijk en zijn dat ook verplicht. Een verzoek aan de inspecterende instantie om de cursussen op een later tijdstip in te plannen is afgewezen. Toen dat mij enorm boos en verdrietig maakte was het Joop die aangaf dat ik dat de inspecterende instantie helemaal niet kwalijk mocht nemen. Regels zijn regels. Ja, dat klopt. Alleen als ik zie dat er heel veel bedrijven een potje van maken en/of helemaal geen trainingen aan hun chauffeurs geven, dan lappen die bedrijven ook de regels aan hun laars. Dit bedrijf heeft alles keurig op orde, laat alle chauffeurs trainen en heeft een eigen online bedrijfsschool.  Het bleek onvoldoende om uitstel te krijgen. Een dagje eruit was mede om die reden een goed plan, dat gaf ook Joop de mogelijkheid om samen met Yosh nog wat dingen te bespreken.
 

Het was zes uur, je kunt nog niemand bellen en zelf schrik ik altijd als de telefoon op onmogelijke tijdstippen gaat. Ik pakte de presentielijst en had alle middelen tot mijn beschikking. E-mailadressen en mobiele nummers. Ik maakte een e-mail en een sms-bericht dat de cursus geen doorgang kon vinden. Of de chauffeurs mij wel een bevestiging wilden sturen dat ze het bericht ontvangen hadden. De ene na de andere bevestiging druppelde binnen. Per bevestiging gaf mij dat een beter gevoel. Ik wil niet dat er iemand voor niks komt opdagen.

Joop zei: “Zet de koffie maar aan”.  Na 2 uur was hij nog niet beneden. Stiekem ging ik iedere keer even kijken.

Het lijkt erop dat de uitputting hem in slaap heeft gebracht. Ik pink een traantje weg en besluit zijn broers te vragen haast te maken met het schrijven van hun toespraak. Een onmogelijke opgave de dag na de begrafenis van hun vader. Alleen wil ik zo graag dat Joop nog kan lezen wat ze te zeggen hebben.