Joop en ik zijn altijd redelijk open in onze communicatie. Ik riep dus een week of zes geleden:

“Kijk, dat wat Rob had, dat was pas waardeloos.  Geen kans op herstel, enz., enz.

Dan kun je nog beter kanker krijgen. Je hebt dan nog een mogelijkheid op behandeling
en je kunt gaan vechten”. In deze tijd denk ik vaak terug aan dat gesprek.
 

Nee, ook Joop heeft helemaal geen kans op een genezing. Wat vechten?

Twee dagen na de diagnose van Joop zat ik bij de huisarts op zoek naar mijn ‘stopknop’.

Ik kon maar niet stoppen met huilen. Volgens de  huisarts was dit heel normaal en zat ik in een ‘normaal’ verwerkingsproces. Het zo erg huilen is inderdaad gestopt en is overgaan in af en toe even huilen. Met regelmaat heb ik een ‘breekmomentje’. Vaak als we samen zijn en het besef weer even keihard binnen komt.
 

Waar ik mezelf wel zorgen over maak is dat het lijkt dat ik het steeds minder wil accepteren.
Op de één of andere manier wil ik toch nog een beetje blijven geloven dat dit ons niet gaat gebeuren.