Ga ik mezelf verontschuldigen dat ik zo weinig schrijf? Nee, of toch maar wel? Ik heb namelijk een paar trouwe bloglezers. Dan toch maar wel. Van een twijfelkont kunt u deze drie eerste regels die gewoon nog nergens over gaan verwachten.

De reden dat ik weinig schrijf is omdat ik er op dit moment gewoon weinig mijn ei in kwijt kan.

Ik wil het toch allemaal ongemerkt een beetje leuk brengen en dat lukt steeds minder.

Ik zit met mezelf in de knoop en ben niet te genieten. Zodra ik maar heel veel werk gaat het goed maar iedere minuut dat ik niet werk is het foute boel. Alleen gaat dat werken nu zijn zogenoemde ‘lichamelijke’ tol eisen.
 

Ik voel me dan een klaagmuur terwijl ik niks te klagen heb. Joop is ziek en ik ben gezond. Alleen Joop gaat er steeds beter uitzien en ik steeds slechter. Het rondje kapper en schouders masseren heeft weinig verbetering gebracht.
 

Yosh is sinds vorige week niet meer geweest. Hij heeft het flink te pakken van de griep. Nog steeds nemen we dus geen risico. Dat kan dus nog wel een paar dagen aanlopen. Het anti-misselijkheidsschema van Joop is inmiddels afgesloten. De medicijnen waar hij zo hyperactief van wordt lijken veel sneller uitgewerkt. De bijwerkingen zetten door.

Vandaag was hij moe, moe, heel moe. Toch doet hij een uiterste poging zich daartegen te verzetten. Vandaag had ik een belangrijke vergadering buiten de deur. Ik ben niet gegaan. Gelukkig heeft iemand de vergadering voor mij waargenomen. Ik voelde mij gewoonweg te instabiel om te gaan.

Achteraf denk ik dat het een juiste beslissing is geweest.