Gisteren ben ik lekker op pad geweest. Een gedeelte van de boodschappen voor zondag is in huis.

We kijken uit naar een barbecue  met Yosh en zijn vrienden.
Hij heeft het lang tegengehouden maar nu gaat het er toch van komen.

We begrijpen het best. Het zijn allemaal jonge gasten in de bloei van hun leven. Sommigen komen hier al jaren af en toe even aanwaaien. Met name op verjaardagen van Yosh of in het verleden voor feestjes op het dakterras, verzamelen voor schoolfeesten of de vroegere gamersparty’s.

Voor Yosh is het lastig die jongens ineens met Joop te confronteren. Ik denk, maar denken
voor een ander is eigenlijk slecht, dat ze er best tegenop zien. Iedereen die Joop voor de eerste
keer na de diagnose ging ontmoeten zag er tegenop.
 

Als je kind op zichzelf gaat wonen mis je naast je kind ook de aanloop van vrienden.

Gelukkig kun je tegenwoordig via de sociale media wel volgen hoe het met ze gaat.

De bedoeling was dat we om negen uur samen op stap zouden gaan.

Nadat Joop vrijdagavond voorstelde wat hij allemaal van plan was vroeg hij: ”Ben ik druk?”.
 

Ik schoot in de lach. Nee, het valt wel mee. Maar als Joop gaat voorstellen dat we op zaterdag vanaf negen uur gaan shoppen, weet je al dat er iets heel goed mis is.