En weer The Day After, net als vorige week. De uitvaart van de vader van Joop was prachtig.
Wat een mensen, wat een belangstelling, wat een liefde. Wat zijn we trots op Yosh, die zo mooi Joop heeft vervangen bij het dragen van de kist. Het was voor hem een hele eer. Bij thuiskomst is er dan ook gelijk besproken dat alleen het dragen van Joop een optie is.

De afgelopen dagen wisselden de meningen hierover elkaar een beetje af. De ene keer lopen naast de kist die gerold werd en de andere keer echt op de schouders gedragen. Yosh is er nu uit. Joop wordt alleen gedragen. Het is alleen nog even een kwestie van ter kennisgeving overbrengen. Joop heeft het grotendeels volgehouden en is alleen tijdens het laatste gedeelte van de condoleance afgehaakt. Gezien de enorme hoeveelheid mensen ging dat gewoon te lang duren. Het weerzien met ooms, tantes, neven en nichten was hartelijk en warm. Het was inderdaad heel dubbel. Ze waren blij Joop nog te zien en tegelijkertijd weet je dat we ze de volgende keer in een hele andere hoedanigheid ontmoeten. Het was heel fijn om te horen dat meerdere familieleden - jong en oud – ook het blog aan het lezen zijn.

In de auto vertelde ik Joop van mijn gesprekje met oom Bets en dat hij ook ons blog leest. Ik vertelde Joop ook dat ik onder anderen oom Bets en andere neven en nichten verteld had dat Joop het fijn zou vinden als ze een uitnodiging krijgen voor de condoleance en de uitvaart. Daar was hij blij mee. Ik vertelde hem ook dat oom Bets al beloofd had om te komen, de lieverd. En toen, toen zaten we ineens in allemaal verhalen van vroeger.

Dat is het fijne van zo’n dag. Er wordt natuurlijk heel veel gehuild maar de herinneringen zijn ook zo bizar. Mijn zwager Alfred had een PowerPoint gemaakt met honderden foto’s. Tijdens de hele dienst werden die foto’s geprojecteerd op 2 prachtige plasmaschermen. Dat was echt tof. Af en toe hoorde ik achter ons iemand gniffelen om de foto’s van Yosh als klein jochie.