In ons draaiboek gaan we er nog steeds vanuit dat we de regie volledig aan Joop overlaten.
Euthanasie, palliatieve sedatie, het is aan Joop. Toch worden we er steeds vaker voor gewaarschuwd dat de kans dat Joop er stiekem tussenuit piept groter wordt. We spreken dan over dagen tot maximaal weken. Inmiddels ben ik mezelf daar bij neer aan het leggen. Ik wil hem gewoon niet missen.

Het moment is hoe dan ook klote en zwaar. Is er een verschil als je op afspraak gaat, met palliatieve sedatie of stiekem er tussenuit? Het resultaat blijft hetzelfde. Joop heeft er alle vertrouwen in dat het goed komt met mij en Yosh. Zelf hebben Yosh en ik allebei nog geen idee hoe we deze hel gaan overleven. Alleen we gaan wel zorgen dat het lukt, voor Joop. Hij heeft een grenzeloos vertrouwen in ons en dat zullen we nooit beschamen. Tenminste, daar gaan we wel flink ons best voor doen.

Ik ben blij dat het hem gegeven is dat we gisteren naar Heerhugowaard konden. Na het bezoek van zijn baas zijn we als een speer vertrokken. Joop zijn werkkleding is al enige tijd uit het hangende gedeelte van de kast verdwenen. Dat wil zeggen dat ik nog flink aan de bak moest om zijn zwarte broek te persen. Joop is inmiddels 65 kilo schoon aan de haak en de broek is natuurlijk te groot. Alleen een nieuwe kopen voor deze ene keer, dat is zonde. Dan is waterproof mascara een betere investering.

De avondwake was zwaar, heel zwaar. Yosh heeft, in plaats van Joop, meegeholpen om samen met zijn broers Pa Botterhuis te dragen. De hele kerk was vol en het handjes schudden duurde lang. Ik vond het moeilijk om alle vrienden en kennissen van de broers en schoonzussen van Joop te zien. Op de een of andere manier voelde het alsof zij Joop voor de laatste keer in levende lijve zouden zien. Na het sluiten van de kist zijn we naar huis vertrokken. Joop was te uitgeput om nog mee naar het huis van zijn ouders te gaan. En nu, nu maken we ons op voor nog een loodzware dag.