Ik had zo gehoopt om na de begrafenis even te kunnen slapen. Dat is mislukt.
Het was een prachtige dag met heel veel verdriet maar ook met heel veel mooie woorden.
Een flink aantal mensen had de moeite genomen om te komen. Voor Joop, voor mij, voor Yosh of gewoon voor onze families. Het is en blijft bijzonder als mensen een hele reis maken terwijl ze Joop niet kennen.

De uitvaart is gefilmd en gefotografeerd. Ik heb de eerste beelden gezien. Maar oh wee als ik er wat mee doe. Rob wil het heel graag mooi voor mij monteren. Nog even geduld dus.
 

Tijdens de condoleanceavond zijn er foto’s gemaakt. Dick, een fotograaf die regelmatig wordt ingezet voor het maken van foto’s tijdens filmopnames, had deze taak op zich genomen.

Hij zou ook de uitvaart fotograferen. Ik wilde de mogelijkheid hebben om alles terug te zien.
Te bang om mensen over het hoofd te hebben gezien. Verder wilde ik een mooi document voor mijn schoonmoeder. Groot was de schrik toen ik om half negen een belletje kreeg. Het was voor Dick onmogelijk om te komen. Ik raakte helemaal in paniek. Je kunt het nooit meer overdoen. Ik plaatste een bericht op Facebook en belde wat rond. Ook zocht ik op internet naar een professionele uitvaartfotograaf. Die kreeg ik te pakken. Ik vertelde haar gehaast mijn verhaal en zij had heel goed door dat ik in paniek was.

De rouwauto met Joop zou om 10. 00 uur hier zijn. Nog 1x terug thuis. Om half elf zouden we vertrekken naar de begraafplaats. Ze beloofde mij plechtig dat ze er zou zijn. Dat is ook gebeurd en ik denk dat zij prachtige foto’s heeft gemaakt. Het deed mij goed om Dick een bericht te sturen dat het weer was gelukt. Ik dacht: “Joop ligt zich nu rot te lachen. Er loopt iets mis en die muts regelt het weer, weliswaar vanuit de wasbak bij de kapper”.