Rob en Wilma gingen nog trouwen. Daar hebben Joop en ik geen last van.
Mocht hij nog misselijk worden en gaan kotsen, loopt hij inderdaad langs onze prachtige trouwfoto.  Wat grappig dat mensen dat door het lezen van het blog nu allemaal weten.
We kunnen er natuurlijk ook tijdelijk een foto van mijn voeten ophangen.
Wellicht vergemakkelijkt dit het overgeven en eventuele obstipatie.
 

In deze tijden willen mensen graag allerlei dingen voor je doen. Dat is hartstikke lief.

Buren, familie, iedereen zegt: “Als we je ergens mee kunnen helpen”.

Dat herken ik van mezelf. Ik herinner mij dat ik altijd met lood in mijn schoenen op bezoek ging bij Rob. Wat ga je zeggen? Hoe is de sfeer? Toch kwam ik altijd met een goed gevoel thuis.
Ik hoop dat dat handjevol gasten die wij ontvangen dat ook zo ervaart.

Als kado is er voor Rob en Wilma een videoclip gemaakt. Die heb ik de volgende dag gelijk aangeboden. Ik was zo in paniek dat ik misschien te laat zou zijn.

Wat als Rob……?  Gelukkig heeft hij hem nog tientallen keren kunnen bekijken.
Ik herinner me nog zo goed dat mijn neef Rob, die al mijn films maakt, en ik de hele nacht huilend hebben zitten monteren. Het beeld van de moeder van Rob. Zij voelde zich vast zo als alle moeders die hun kind verliezen. En Wilma? Ja, die begrijpt net als mijn buurvrouw Mieke, precies wat ik nu doormaak.
 

Vandaag haalde ik tussen de bedrijven door nog een nieuwe klant binnen.
Toch geeft me dat nu een minder euforisch gevoel dan voorheen. Zakelijk succes is allemaal zo betrekkelijk. Al met al voel ik mij de afgelopen dagen zwaar klote.

De videoclip van Rob hebben we trouwens enkele maanden later gedraaid op zijn begrafenis.