Mijn zus en ik hadden het voornemen om met onze vader op pad te gaan.
Hij is op dit moment alleen nog maar 24 uur per dag mantelzorger en dat eist zijn tol.
 

Mijn moeder kan geen minuut alleen blijven en dat legt een belasting op het hele gezin.

Natuurlijk proberen mijn zus en vader mij te ontzien. Alleen het voelt slecht om mij zo te onttrekken. Gelukkig is er ook hulp van familie en zeer hulpvaardige buren.
 

Voor gistermiddag was er dus oppas geregeld. Wil en Paul en daarna Lucien die met mijn
moeder oude fotoboeken ging bekijken. Daar is ze nog heel goed in.

De bedoeling was dat we ergens een bakkie gingen doen en dan ging mijn zus met mijn vader naar een verjaardag bij mijn nichtje Naomi.

Joop komt sinds de diagnose niet meer op verjaardagen.
Zelf probeer ik dat soort situaties ook te ontwijken.
De enige verjaardag waar ik ben geweest is vorige
week bij mijn neefje Kyan. Hij is alweer 2 jaar.

Ik wist dat alleen ons eigen groepje er zou zijn;
mensen die ik ook regelmatig zie als ik op vrijdag
bij mijn ouders ga eten.