Een stille zondag zoals andere zondagen. We waren al heel vroeg op.
Joop is daarna nog een uurtje teruggegaan. Lekker luieren, een bakkie bij mijn ouders, sport kijken. Het lijkt wel of er niks aan de hand is. Een wasje hier, een wasje daar.
Beetje opruimen en opmerkingen van Joop incasseren.

Hoe snel went een lichaam aan slecht nieuws? Hoe is het mogelijk dat ik hier niet de hele dag huilend rond loop, net als de eerste dagen? Heb ik mezelf al neergelegd bij de situatie? En dan ineens breekt ‘de control freak’ in mij weer los.

Hij heeft zich lang rustig gehouden. Ineens heb ik geen vrede met hoe alles loopt.
De dokter heeft beloofd dat hij de situatie van Joop nog zou bespreken met het Erasmus MC. Hoe weet ik of hij dit gedaan heeft? Wat als hij het vergeten is? Wanneer gaat die chemo beginnen? Hoe weet die mevrouw dat het K-Ras-gen gevonden is en dat het nu al zeker is dat sommige medicijnen niks gaan doen?
 

Het zal toch niet zo zijn dat ze hem eerst de verkeerde geven?

Nee, ik ga me nergens mee bemoeien, daar heb ik zelf ook een hekel aan.

Wel ga ik een paar belletjes plegen. Als is het maar voor mijn eigen gemoedsrust.