We zijn vandaag naar het ziekenhuis geweest voor Joop zijn oren. Er zat extreem veel vocht achter zijn trommelvliezen. Waarschijnlijk veroorzaakt door en/of naweeën van de bestraling. De dokter heeft direct Joop zijn trommelvliezen aan beide kanten doorgeprikt en buisjes geplaatst. Het is wat: 49 jaar en buisjes krijgen.
Yosh was 2 of 3 jaar toen hij buisjes kreeg. Het was overigens dezelfde dokter.

De afspraak was om tien uur en i.vm. de parkeerkaart van Joop konden we precies  voor het ziekenhuis parkeren. En dat zonder te betalen. Zo heeft ieder nadeel ook voordelen. Precies om 10.00 uur mochten we ook naar binnen. Het stelde de diagnose en gaf aan dat hij het gelijk kon verhelpen. Daar waren we natuurlijk hartstikke blij mee. Joop kreeg verdovende watjes met zalf in zijn oren en die moesten een half uurtje inwerken. Na een half uur mocht hij in een behandelkamer plaatsnemen. Aan de linkerkant was het helemaal geen probleem maar rechts was het toch een behoorlijke pijnlijke bedoening.

Op de terugweg zijn we even langs de bakker gereden voor een gebakje. Het moest natuurlijk gevierd worden. En ik kreeg de vraag: “We gaan er toch wel even 1 kijken als we thuis komen?”.

Ja, dat hebben we gedaan. Eén want er moet vandaag ook nog een beetje gewerkt worden.

Yosh komt straks even langs en Joop gaat een poging doen om even te slapen. De nachten blijven ‘horror’.  Al is er wel iets veranderd. Het slijm lijkt onder controle te komen door het vele vernevelen. De benauwdheid neemt er helaas alleen niet van af.

Vanmorgen was ik weer even in tranen omdat Joop een mail had binnen gekregen van iemand die wel hele lieve woorden schreef. Gelukkig kon ik mezelf op tijd herstellen toen we naar binnen gingen bij de dokter.

We hebben Yosh zitten appen vanuit het ziekenhuis. Hij kan zich niet herinneren dat hij ook buisjes heeft gehad. We hebben af en toe gelachen om Joop zijn doofheid en hem er ook mee in de maling genomen. Toch zijn we hartstikke blij dat het over is. Er kan dus ook weleens gewoon iets meezitten.