Is dat bij u ook zo? Huisartsen worden gebracht met een taxi die eruit ziet als een soort ambulance.
Blauwe platen en altijd taxichauffeurs of ex-taxichauffeurs. Wel met een extra opleiding want ze ondersteunen
de arts met allerlei medische handelingen. Het zal u niet verbazen dat de chauffeur die uitstapte mij kent.
Nog niet zo lang hoor, een jaartje of 30. Hé, hoe is het met jou?
 

Tussen alle onderzoeken door was er even tijd voor een praatje. Natuurlijk gingen ze eerst aan de slag met mijn moeder. Luisteren, voelen, observeren, bloeddruk, urine, suiker prikken, het hele protocol. De huisarts ging in de woonkamer telefonisch overleggen met de dienstdoende neuroloog in het ziekenhuis. Ze zag namelijk wel een verschil in de pupillen. Dat is niet zo raar omdat de gordelroos op één oog zit wat al weken volledig ontstoken is.

Zittend in de woonkamer vroeg de chauffeur nog een keer: ‘Maar vertel eens, hoe is het nou met jou?’.
 

Ik vertelde dat wij 3 maanden geleden op de spoedeisende hulp waren beland en dat na een korte ziekenhuisopname de diagnose van Joop was gekomen. Hij schrok daar zichtbaar van maar ook de huisarts. Ik vroeg haar of zij misschien de huisarts is die bij ons hier in ’s Gravenland zit? Nee, dat was zij niet. Natuurlijk wilde ze wel weten waarom? Ik vertelde dat wij nog steeds de huisarts hebben in onze oude wijk. Dat wil zeggen dat het behoorlijk
lang rijden is als er op termijn huisbezoeken nodig zijn. Onze arts heeft beloofd dat hij dat zal doen.
Joop en ik willen dat ook graag.  Ik blijf wel onzeker over hoe dat straks zal gaan. Iedere minuut dat je aan het wachten bent lijkt uren te duren. Dat is nu allemaal nog geen probleem maar wat als de nood aan de man is?
 

Ineens kwamen we op het feit dat haar man ook ernstig ziek was. Ze sprak met nadruk over was.
Hij is dus overleden. ‘Mag ik vragen waaraan?’ vroeg ik haar. ‘Aan maagkanker’ antwoordde zij.

Haar baby was 2 maanden toen ze de diagnose kregen.  Een aantal keren gaf ze aan ‘Pas je een beetje op jezelf?’. Zij had periodes gehad dat ze 3 kwartier per nacht sliep. De afgelopen maanden heb ik veel gehoord en gelezen. Ook verhalen over dat er allang medicijnen zijn die mensen beter kunnen maken maar dat die verzwegen worden in verband met de enorme omzet in de wereld van de medicijnen. Ik heb die overtuiging nooit gehad en zal hem ook niet krijgen. Zeker na zo’n verhaal. Want ook de man van een dokter kan ziek worden. Zelfs als je een baby hebt van 2 maanden. Als er dan ergens iemand zou zijn die wist dat er ergens een medicijn is wat hem had kunnen redden, was er iemand gaan ‘lullen’. Na het vertrek van de arts en haar assistent/chauffeur heb ik gewacht tot mijn zus er was. Zij was naar een optreden van haar kleinzoon Kelvin. Hij heeft gezongen voor 600 mensen op de Wereldhavendagen.
 

Marja heeft mijn moeder lekker laten douchen en er is in overleg besloten niet naar het ziekenhuis te gaan voor een extra check. Twee weken geleden hebben ze dat wel gedaan en toen hebben ze er tot ’s nachts 5 uur gezeten. Dat is ook slecht voor mijn vader en zus. Iedereen heeft een goede nachtrust nodig. We gaan wel zorgen dat de afspraak met de neuroloog naar voren gehaald wordt. Misschien dat het wat rust brengt als we weten dat er nog niks aan de hand is. Voelde ik mijn 3 maanden geleden nou nog een ‘zondagskind’?