Na het gesprek met Jeroen ging Yosh even een tukkie doen. Hij is moe en slaapt slecht.
De huisarts zou komen voor een huisbezoek en omdat dit gesprek dieper in zou gaan op euthanasie of palliatieve sedatie, zou Yosh ook bij dat gesprek aanwezig zijn. De huisarts was wat later dan verwacht dus Yosh heeft toch nog even lekker zijn tukkie kunnen doen.
 

Na het overlijden van de vader van Joop hebben Yosh en ik ineens een heel andere kijk op de situatie.
We hebben nu gezien hoe het is om iemand op de IC te zien liggen en hoe beademen eruit ziet.
Vervolgens hoe het is als die beademing gestopt wordt en iemand komt te overlijden.
We zijn het eenduidig eens. Dat willen we niet. Het is geen generale repetitie geweest.
Wij willen het anders. Daar waar mogelijk houden we de regie in eigen handen.
 

Ik ben nog steeds niet verder gegaan in mijn boek: “En hij zei: Dag meisje”. Het is te pijnlijk.
Ik heb altijd gedacht dat het onmenselijk is om euthanasie te plegen. Hoe en wanneer ben je er in hemelsnaam klaar voor en wat ga ik dan zeggen? Dag lieverd, ik hou van je”? Je weet dat, als het infuus erin gaat, het de laatste woorden zijn geweest die je tegen elkaar hebt gezegd. Toch denk ik daar nu heel anders over.

Op 1^e kerstdag waren wij bij de vader van Joop. We hebben hem gesproken, een knuffel gegeven en dingen gezegd. We waren ons toen niet bewust dat het de laatste keer was dat wij hem in leven hebben gezien. Natuurlijk hebben wij hem maandag nog een paar uur gezien op de IC, aan de beademing.

Alleen we zullen nooit weten of hij weet wat een lieve dingen er toen tegen hem zijn gezegd.

Mijn hart brak toen ik hem daar onder narcose en vastgebonden zag liggen. Joop knuffelde hem en hij was heel erg aan het schudden met zijn hoofd. Het leek er echt op dat hij meekreeg wat er tegen hem gezegd werd. We zullen het nooit weten.