Als er een lieve Heer bestaat, heeft hij vast een enorme kolere hekel aan mij. Waarom doet hij mij, Yosh en onze familie dit dan aan? En niet alleen ons maar waarom al die stripfiguren op Facebook tegen kinderkanker? Ik was van plan mee te doen tot ik Dombo kreeg toegewezen.
 

Een Dombo dat voel ik me vaak. Is het flauw dat ik mijn profiel niet heb aangepast? Ik weet het niet alleen zat ik die ene keer niet te wachten op ‘grappige opmerkingen’. Iets wat ik normaal zelf het liefst uitlok. Net zo goed als dat ik het uitlok om af en toe even diep te gaan. Dat zorgt ervoor dat ik daarna weer verder kan.

Donderdag ben ik uit eten geweest met een vriendin. Ik kreeg van haar een boek. Zo’n kleine, lief bedoelde en met zorg uitgekozen attentie kan mij compleet van de leg brengen.

Het boek heet:  En hij zei dag, meisje….. Het gaat over een vrouw wiens man de strijd tegen kanker heeft moeten opgeven. Hij koos uiteindelijk voor euthanasie.
 

In het boek staat de tip om mensen die in aanraking komen met iemand die zoiets meemaakt of mensen die zelf zoiets gaan meemaken of meegemaakt hebben, het boek te laten lezen.

Het voelt op geen enkele manier commercieel. Ze heeft namelijk gelijk.

Op de eerste paar pagina’s las ik een aantal dingen die ik zo herken, nu al.  Ook zij hield een blog bij, nog steeds trouwens. Ja, en ook ik heb het zitten lezen. Net als u mijn blog.