Na het overlijden van Joop is de verdere familie geïnformeerd en toen was het tijd om de informatie maar gelijk te delen. Facebook ontplofte. Wat een lieve berichten. Er was een bericht wat mij ook enorm aangreep. Het was van de directrice van een bedrijf was ik al jaren kom.
Zij schreef: “Yvonne, heel veel sterkte. Wij zijn vanmorgen onze dochter verloren bij een brand, twee van onze kleinkinderen en onze schoonzoon liggen in het ziekenhuis”. Wat is het leven toch oneerlijk. Ja, het leven is oneerlijk. En zo zie je gelijk dat wij niet de enigen zijn met onmenselijk veel verdriet. Ik wil om die reden Anneke en Rex Urban ook heel veel sterkte wensen om hun verdriet te verwerken. Ieders eigen verdriet is namelijk het grootst.
 

Er is waarschijnlijk niemand die begrijpt hoeveel er hier de afgelopen dagen gelachen is. Zijn het de zenuwen? Is het omdat de Gloudie’s en de Winkelmannetjes in de praktijk net zo gek blijken te zijn? Ik weet het niet maar het was heerlijk. Wat heb ik genoten van mijn zwagers, zus, neef, nicht,
Yosh en Sandra. Af en toe hadden we het idee: “Dit kan toch echt niet”. Ja het kon wel en het was heerlijk. Het is zo onwerkelijk dat je zaterdag zo afsluit met een feest en dat eigenlijk de zondagmorgen na die val in de badkamer alles ineens over was.

De periode van zondagmorgen tot dinsdagmorgen was net even 1,5 dag onnodig lijden te lang.
 

We hebben nog nagekeken hoe en wat. Uit mijn telefoongegevens blijkt dat ik om
11.53 de huisartsenpost heb gebeld en om 11.54 mijn buurvrouw Mieke. Daarna een broer van Joop waarop zij besloten direct met zijn allen te komen. Vervolgens hebben we tot het moment van overlijden met elkaar doorgebracht.