Gisteren waren mijn ouders 59 jaar getrouwd. We hebben een fantastisch feest gevierd. Op hele korte termijn was er een select gezelschap aan familie, vrienden en kennissen bijeen gekomen.

Vorige week zaterdagavond belde mijn vader. Kun je een bericht op Facebook plaatsen? Iedereen die langs wil komen voor een bakje met koffie en taart is welkom. Nou, ik heb weleens van die projecten gezien op Facebook. Laten we daar maar niet aan beginnen. Toch was mijn enthousiasme direct aanwezig.

Wachten tot de 60? Is dat haalbaar? Hadden mijn vader en ik niet allebei hetzelfde idee?
Is dit de laatste keer dat mijn zus en ik als zondagskinderen dit op deze manier kunnen vieren?
 

Ik ging direct aan de slag. Om 21.15 uur deed ik mijn eerste belletje. ‘Niet schrikken, niet schrikken’ riep ik gelijk toen er werd opgenomen. Van iemand die je normaal alleen zakelijk en doordeweeks belt zou een belletje om 21.15 uur op zaterdagavond weleens iets heel anders kunnen betekenen.

Zij gingen direct aan de slag om de aanwezigheid van Mia en Nico, Ger en Corrie, Ruud en Ella en de rest waarvan mijn vader had aangegeven dat hij ze graag wilde zien, te regelen.
 

Al snel was duidelijk dat het thuis vieren onmogelijk was. Ik belde mijn zus. Zullen we het in de studio doen? Dat leek ons een veel beter idee. Op zondermorgen gingen we naar onze ouders om het te vertellen. Ze leken zowaar enthousiast. ‘Niet al die kolerezooi thuis’ riep mijn moeder.

Ze kwam ook met een aantal namen die ze dan graag wilde zien.