Donderdagmiddag was de haard klaar. Dan komt er een moment van afscheid nemen.

Dat is eigenlijk niet meer of niet minder elkaar gedag zeggen, een fooitje geven en bedanken voor het vakwerk. Toch lijkt het nu gewoon anders te zijn.
 

Onze lieve monteur had het er zichtbaar moeilijk mee. Hij gaf  Joop een hand en zei: “Ik weet eigenlijk gewoon nu even niet wat ik moet zeggen”.  En eigenlijk waren dat de enige juiste woorden. Ik stond inmiddels met mijn hoofd naar beneden. Ik zag die grote stoere bink gewoon met tranen in zijn ogen staan. Met zijn hoofd naar beneden liep hij naar zijn auto en het duurde nog even voordat hij wegreed.

Natuurlijk heeft het te maken met zijn overleden moeder, het ophalen van herinneringen en het feit dat we tijdens het plaatsen ook vreselijk gelachen hebben.

Ik heb mijn best gedaan ze een beetje in de watten te leggen. Lekkere koekjes, drankjes, snoepjes en veel koffie. We zijn zo blij met de nieuwe open haard. Het stukwerk is nu nog aan het drogen dus na ons avondje genieten moest hij weer uit tot hij droog en geschilderd is.

Vanavond kreeg ik even het idee om hem gewoon maar aan te doen. Lekker belangrijk, er is een mogelijkheid dat het dan over een tijdje gaat scheuren.

Eigenlijk kan dat mij op dit moment geen reet schelen. We kunnen het maar gehad hebben.