Het fijne van een blog is dat iedereen altijd precies op de hoogte is van het hoe en wat.
Ik lig daar iedere keer helemaal van in een deuk. Benoit en Filip zijn fans.
 

Zij zijn 2 van Joops favorieten maar het blijkt dat wij ook favoriet zijn.  Benoit vertelde dat hij
ons blog onder zijn favorieten heeft staan en iedere dag even meeleest.
 

Filip was ook up–to-date want hij merkte op: “Is dit één van de stoelen waarbij het mis is gegaan?”.

Een ander voordeel is dat je het dan over die hele klote ziekte niet meer hoeft te hebben.
 

Tijd voor leuke gespreken, fijne herinneringen en giga veel mooie projecten die de heren gedraaid hebben.
Joop wilde heel graag thuis blijven. Geen Zalmhuis, zoals ik wel een beetje gehoopt had.
 

Uiteindelijk werd het Sushi die Yosh kwam brengen. Ook hij at mee en zag net als ik zijn vader in een hele andere rol dan dat wij hem hier thuis kennen. Als ik enthousiast over mijn werk vertel krijg ik altijd opmerkingen.
 

Voorbeeld 1: “Wel af en toe even adem halen hoor”.

Voorbeeld 2: “Misschien willen die andere mensen ook wel wat zeggen”.
 

Ja, af en toe heb ik aangegeven: “Joop, haal even adem en misschien willen zij ook wat zeggen”.
Het was heerlijk om te zien. Wat genoten ‘de mannen’  zichtbaar van elkaars gezelschap.

Het voelde goed. Zelf bekroop mij af en toe even het idee: zou 1 van de drie nou denken “Zien we elkaar nou vanavond voor de laatste keer?”. Om die reden zag ik best wel op tegen het afscheid. Gelukkig was dat - net als de hele avond - hartelijk, spontaan, liefdevol en zonder emotie. We gaan gewoon nog een keer afspreken.

Er wordt alleen minder lang gewacht dan de vorige keer. Was er dan geen enkel minpunt aan de avond?

Ja, een klein beetje wel. Onze gasten die mee zitten te lezen vragen zich nu vertwijfeld af: “Ze gaat er toch niet over beginnen?”.  Wat had je dan gedacht. Ik ben toch de vrouw van Joop.