Op de spoed eisende hulp ging alles weer opnieuw beginnen.
Net als die bewuste dinsdag na Pinksteren. Toen dachten we nog dat het longontsteking of wellicht een hartinfarct was. Bloed afnemen, een hartfilmpje en een longfoto.

Dan gaat het zenuwslopende wachten beginnen.
 

Heel bijzonder was dat één van de verpleegkundigen ons herkende van ons bezoek de dag na Pinksteren. We vertelden hem van het bericht dat ons allemaal zo heeft overvallen. Dat had hij toch ook niet verwacht.
 

Nadat alle onderzoeken waren gedaan, waren we na 1,5 uur nog aan het wachten op een arts. Het was enorm druk op de spoedeisende hulp en er was maar één arts beschikbaar.
Hij had het vocht al bekeken en gaf aan dat we ons geen zorgen hoefden te maken.
Toch ging de arts het nog bespreken met de cardioloog.
 

Er zou ook nog een echo van het hart gemaakt worden.