Gisteren zijn we dus samen geweest. Even heen en weer want Joop was erg moe. Voor de deur van de notaris was ik ineens erg verdrietig. Gelukkig waren we te vroeg dus we konden nog even in de auto blijven.  Ook notarissen gaan met de tijd mee dus het levenstestament in Word stond geprojecteerd op een mega plasmascherm zodat de notaris iedere regel van de saaie tekst met ons kon doornemen.

In principe is het natuurlijk allemaal niet zo spannend. Ik ben gevolmachtigde van Joop en andersom.

Als Joop even niet kan, dan mag ik hem vervangen. Op vergaderingen, zullen ze leuk vinden op zijn werk, maar ook bij bankzaken, het kopen van een auto, vliegtuigen, boten. Ja, het zijn natuurlijk standaard teksten. En dan ineens is het stukje daar. Het nemen van beslissingen als Joop dat zelf niet meer kan. Gadver de gadver, dat je gewoon netjes uitleg krijgt over het feit dat je misschien op een gegeven moment in coma bent. Dan kun je niet meer zelf de beslissing nemen ’Nu is het klaar’. Die beslissing heb je wel met je volle verstand al genomen. Nou, dan mag ik het dus beslissen.

Hij mag wel oppassen de komende tijd. Of ik. Want het contract is wederzijds.

Er kan natuurlijk ook iets met mij gebeuren. Stel dat ik een hersenbloeding krijg. Wij zijn er allebei heel stellig in. Als er geen kwaliteit van leven meer is, dan kan en mag je ervoor kiezen dat het genoeg is geweest. Gelukkig is er nu nog met regelmaat hartstikke veel kwaliteit van leven.

Zo’n testament maken is eigenlijk voor iedereen goed. Je schuift het alleen vaak voor je uit.

Het lijkt mij alleen dat het veel minder moeilijk is om het te laten maken als je nog niet weet dat je het binnenkort misschien nodig hebt. Daarom is uitstellen zo fout.