Zo, vandaag gewoon even een dagje medelijden met mezelf. God, wat voel ik mij beroerd.
Koorts, afwisselend warm en koud en enorme maagpijn. Gisteren ben ik  met Yosh en San op pad geweest.
Ik wilde heel graag kijken voor een ander bureau. Dat waren we ook al jaren van plan. Net als met de open haard en de slaapkamer, was het de bedoeling om dat ook nog samen te doen. Het is er niet meer van gekomen. Joop kon dan zo lekker tactisch zeggen: “Dat doe je maar als ik ben slapen”.  Het was voor ons een manier om wat afleiding te hebben. Al snel wilde ik naar huis. Ik krijg het ‘Spaans’ als ik te lang van huis ben.
 

‘s Middags kwam er een buurvrouw van het aangrenzende huis en ’s avonds appte Mieke: “Kunnen we even langskomen?”. Ik stond te kijken van mezelf dat ik op zo’n plastische manier het hele relaas kon vertellen.

Mieke is er nauw bij betrokken geweest want ik heb ook haar geappt toen Joop zijn epileptische aanval had gehad. Af en toe brak ik een paar keer. Mieke kan het heel goed begrijpen want ook zij is eerder haar man verloren. Nadat Mieke weg was heb ik even zitten vergaderen met Rob. De films van de opnames afgelopen zondag waren grotendeels klaar. Hij had mijn hulp nodig voor het maken van enkele montages. Dat hebben we gedaan. Om 22.00 uur trok ik het echt niet meer. Ik heb de films gedownload en vervolgens geüpload in de juiste cursussen. De planning was om vandaag een beetje te gaan afbouwen, en daarmee bedoel ik dan de cursussen. De maagpijn was zo extreem dat ik mezelf heb voorgenomen om de rest van wat het veroorzaakt heeft allemaal weg te flikkeren uit de vriezer. Toen ik vanmorgen opstond was het nog steeds erbarmelijk.

Ik kon de koorts moeilijk onderdrukken. Ik heb sowieso een hekel aan koorts. Dat in combinatie met die maagpijn zorgde dus voor voldoende malaise om in bed te blijven.

De uren tikten weg en ik bleef maar denken aan vorige week. Ik lag op het plekje van Joop en realiseerde mij dat het toen bijna tien over half elf was. De koorts was naar mijn idee toen het hoogst. Dat precieze tijdstip vond ik ook weer zo’n momentje. En weer lukt het me niet om dat beeld uit mijn hoofd te krijgen. Ik wil gewoon de lachende Joop met zijn kutopmerkingen en een grijns waaraan ik al kon zien dat er weer een opmerking zat aan te komen.