Natuurlijk is het een vertekend beeld. Binnenin is hij nog net zo ziek als eerst. Alleen is er met een lachende, actieve, pratende en dollende Joop natuurlijk veel makkelijker om te gaan. Hem als een wanhopig stil mannetje - 21 uur slapend per dag - te zien, breekt je hart.
 

Hoe anders is het nu. Het dwarse gevoel is al een tijdje aan het sluimeren maar het kwam gistermorgen wanhopig tot uitbarsting. Het begon eerder in de week met het feit dat Joop allerlei zaken aan het regelen is. Bijvoorbeeld het uitbetalen van nog niet opgenomen vrije dagen. Het is bij iedereen bekend dat wij de afgelopen jaren alleen maar gewerkt hebben. In de woonkamer hadden we nog nooit gezeten en even de tijd nemen voor onszelf kwam in ons woordenboek eigenlijk niet voor.
 

We genieten op dit moment heel veel. Van onze nieuwe open haard die we jaren eerder hadden moeten nemen, van onze nieuwe slaapkamer en van de momenten met elkaar.
 

Joop ging dus regelen dat er een uitbetaling zou komen van zijn niet opgenomen vrije dagen. Natuurlijk waren ze het daar op zijn werk gelijk mee eens. Hij heeft namelijk een fantastische werkgever en fantastische collega’s en oud-collega’s. Ook het bedrijf liep tegen wetgeving aan.

Het aantal vrije dagen dat Joop tegoed heeft gaat natuurlijk ver boven het aantal dat je mag hebben.

Ja, en dan komt er een groot gedeelte te vervallen. Joop kon er gelukkig om lachen maar het eerste gevoel van onmacht begon mij te bekruipen. Je besluit te blijven werken en nu mis je de dagen.

Het lukte gelukkig snel weer om positief te worden. Immers, wellicht is die regel wel in het leven geroepen om mensen zoals Joop en een aantal van zijn collega’s te beschermen. Neem die vrije dagen op, je hebt die momentjes voor jezelf nodig. Ga wat eerder eens zomaar even op de bank zitten in plaats van wanneer je weet dat je binnenkort dood gaat.