80 jaar, wat een leeftijd.  Gisteren hebben we de verjaardag van de vader van Joop gevierd.

De ouders van Joop wilden er eerst niks aan doen. Het bereiken van zo’n leeftijd laat
je natuurlijk niet ongemerkt voorbij gaan. Ongeacht in welke situatie je ook zit.

Het is dan juist belangrijk om met de hele groep bij elkaar te zijn. Joop, zijn ouders, zijn 6 broers,
zijn schoonzussen, Yosh, ik en zijn neefjes en nichtjes. We hebben genoten al vond ik het af
en toe hartstikke zwaar. Het is gewoonweg te confronterend. Sommige muziekjes maken mij
aan het huilen, soms een opmerking, hoe luchtig hij ook lijkt.
 

De laatste keer dat we in de volledige samenstelling samen waren was tijdens het Botterhuizenweekend.  
Dat was 1 week vóór de diagnose. Op de laatste avond en terug in de auto ben ik dan ook altijd even emotioneel.

Altijd die negatieve gedachte: Kunnen we dit volgend jaar nog een keer doen? Yosh heeft hetzelfde, dat heeft hij dan weer van zijn moeder. Nooit had ik voor mogelijk gehouden dat Joop wellicht de eerste is die het groepje gaat verlaten. Het is de weg van de natuurlijk dat je op een gegeven moment je ouders verliest. Oók daar ben ik altijd heel bang voor geweest. Toch prijs ik mezelf gelukkig dat we allemaal zolang van onze ouders mogen genieten. Andere mensen hebben dat geluk niet.
 

Ik had alleen nog zo graag een poosje met Joop en Yosh willen genieten.