Dit weekend maakte Joop een opmerking die wel weer even binnen kwam.

Hij zei: “Normaal zou ik nu zeggen: De eerste week zit erop”. Met de kerst was hij altijd twee weken vrij. Met een beetje pech kreeg hij dan altijd de griep. Ineens niks na een jaar lang zo hard werken hakte er meestal wel in.

Op 2^e kerstdag was het op de kop af zeven maanden na de diagnose. De tijd is omgevlogen.
Hoe anders is de situatie nu dan toen we terug kwamen van het Botterhuizen-weekend.

Niks is niet meer hetzelfde en zal ook nooit meer hetzelfde worden. We hebben ons gisteren zorgen gemaakt om de zieke Driss. Gelukkig gaat het alweer een beetje beter met hem. Hij eet weer en oogt beter. Wie weet is de koorts ook bij Driss weg.
 

De berichten uit Heerhugowaard blijven gematigd positief. Er is enige vooruitgang maar die is wel minimaal. De vader van Joop ligt nog steeds op de intensive care. En natuurlijk vragen we ons dan ook weer af: “Hoe nu verder?”. De vorm van longkanker van de vader van Joop is niet ongeneeslijk. Hij zou een aantal zware chemokuren krijgen en bestralingen. Vandaag had hij een afspraak voor de bestraling. Op 4 januari zou de 2^e chemokuur beginnen. Als de eerste chemokuur je al op de intensive care doet belanden en je nieren laat stoppen dannnnnnnnnnn…...

Joop had gisteren een geweldige off day. Liggen op de bank was eigenlijk de enige optie. Hij heeft ook iets positiefs gevonden. Al jaren leed hij aan slapeloosheid. Die is nu over. Hij slaapt als een blok en ik ook. Bij Joop lijkt het slapen veel rustiger te verlopen sinds hij de hele nacht aan het zuurstof slaapt.

Gisteren ben ik even bij mijn ouders op bezoek geweest. Mijn zus kwam ook even langs.
Ik zie ze weinig, te weinig. Het komt er weinig van om even in de auto te stappen en naar Zevenkamp te rijden. Ik ben het liefste thuis. Mijn zus had de nieuwe voorraad medicijnen opgehaald bij de apotheek.
De medicijnen waren op dus het was een combinatie. Marja  wilde ze ook komen brengen maar dan had ik weer mijn ouders niet bezocht.