Gisteren was het een rustige dag. Joop was nog steeds benauwd, kortademig en moe. Toch had hij zichzelf voorgenomen om iets met Yosh, Sandra en mij te doen. Het plan was dat Joop eerst met Yosh naar de stad zou gaan voor nieuwe laarzen. Hij heeft geen kracht om de laarzen die hij heeft aan te trekken .Het is gewoonweg teveel moeite. Hij heeft wel prachtige bruine laarzen met een rits. Alleen heeft hij van Vonnie geleerd dat bij een zwarte jas, zwarte laarzen horen. Naar de stad voor laarzen zat er niet in. Het is gewoonweg onmogelijk om een stukje te lopen.
 

Al dagen probeer ik Joop even mee te krijgen het huis uit. Gisteren is het gelukt. Toen Yosh hoorde dat een bezoekje aan de stad er niet in zou zitten, stelde hij voor om naar de Intratuin te gaan. Bij Zevenhuizen zit een giga leuke en grote Intratuin waar Joop en ik een paar keer lekker gegeten hebben en leuke dingen hebben gekocht. Zullen we dan naar de Intratuin gaan? Ik stelde voor om het dan toch een keer te proberen met een rolstoel.
Dit keer stemde Joop toe. Ik mailde naar de Intratuin of ze eventueel daar rolstoelen hadden staan.
Dat scheelde dan weer het meenemen van een eigen rolstoel. Ze hadden rolstoelen.

Toen was de vraag: “Hoe laat gaan we?”.  Ik was nog steeds druk in de weer met het soppen van de lamellen.
Joop had al weer even op de bank geslapen maar was nog steeds doodmoe. Zijn plan was om in de middag naar bed te gaan en dan tegen etenstijd naar de Intratuin. Yosh en Sandra kwamen rond 16.00 uur. Sandra hielp mij nog snel met een laatste serie lamellen waar ik mee bezig was. Waarom had ik nou niet geappt? Ze wil, net als mijn zus, zo graag helpen.
 

Om 17.00 uur gingen we in de auto onderweg. Om half zes, net toen we het terrein wilden oprijden merkte Sandra op: “Zijn ze eigenlijk wel open op woensdagavond?”. Wat een stunt. Helemaal vergeten. Ze gingen gewoon sluiten om 18.00 uur. Met de invalideparkeerkaart konden we vlak voor de deur parkeren. Joop wilde het eerst zelf proberen maar ik was toch zo eigenwijs om de rolstoel wel mee te nemen de winkel in. Gelukkig is hij er na een klein stukje lopen toch maar in gaan zitten. Ondanks dat het mij hartstikke pijn deed dat dit de enige manier was om de Intratuin te bezoeken was ik ongelofelijk blij dat hij erbij was. We hebben ook gewoon gelachen en genoten.

Eten was geen optie want we waren nog geen kwartier binnen toen ze gingen omroepen dat de Intratuin ging sluiten. We vielen bijna om  van de honger dus zijn we uiteindelijk maar na La Baraque gereden.

La Baraque, 2 jaar geleden vierde ik daar mijn 50^e verjaardag. Nog 2 weken en dan is het weer zover.
Al die plannen voor de 50^e verjaardag van Joop. Wat had ik ze graag uitgevoerd.