Onderweg in de auto en aan de koffie hebben we nog gesproken over ‘gaan we voor een second opinion?’.
Ik had dat vorige week al met de huisarts besproken. Is het straks niet beter voor ons verwerkingsproces? 
Joop wil echt geen second opinion. Het is zijn keuze maar wij zijn er ook nog. Yosh en ik moeten straks verder en slaan onze gevoelens straks niet vreselijk op hol?
 

Yosh heeft in zijn vriendenkring een aantal vrienden die geconfronteerd zijn geweest met kanker en alle vernietigende gevolgen. Bij sommige jongens kwam het goed maar anderen zijn ook al een ouder verloren.
Ook zij gaven aan hoe belangrijk het is voor jezelf het gevoel te hebben dat je er alles aan gedaan hebt.
 

Met de huisarts heb ik besproken dat ik het gevoel heb iemand te beledigen als je vraagt om een second opinion. Daar heb ik persoonlijk erg veel moeite mee. Waarschijnlijk heb ik een ander idee over wat een second opinion is dan wat er daadwerkelijk voor staat.  Wij zijn niet ontevreden over de behandeling of twijfelen op geen enkele manier aan de deskundigheid van de artsen die Joop behandelen. Ik wil alleen niet dat dit gaat gebeuren en als het dan toch moet gebeuren dan liever pas over een hele poos. Dat is toch niet zo raar?
 

Om die reden ben ik toch nog maar een keer begonnen over de diagnose. Die dokter denkt straks nog dat ik Alzheimer light heb. De vraag was: ’Als je nu bloed gaat prikken, is de kanker dan ook in het bloed te zien?’. Nee, longkanker is niet in het bloed te zien. Het enige wat ze doen is de bloedwaardes van Joop goed meten om te zien of zijn nieren en lever de bagger nog aankunnen. Uit het bloed bleek nu overigens wel dat Joop een lichte vorm van bloedarmoede heeft. Het heeft dus helemaal geen nut om te twijfelen aan de diagnose omdat hij gesteld is op basis van het hartvocht. De behandeling is prima dus so far so good.

 

Eerst maar eens kijken hoe het met die ondersteuningschemo gaat.