Gisteren is er naast het plaatsen van het bericht op Facebook niks van gekomen om een blog te plaatsen. Voor het eerst weet ik even niet waar ik moet beginnen en/of wat ik al geschreven heb. Tijdstippen, uren, mensen, alles loopt door elkaar. Ik ben gewoon even de weg kwijt. Het gekke is dat ik hem toch nog vrij snel iedere keer weer te pakken heb. Joop is dus gisterenmorgen om 10.38 uur in mijn armen ingeslapen. Eindelijk, eindelijk gaf hij het op.
‘Team Botterhuis/Gloudie/Winkelman’ heeft een prachtklus geklaard en wat zou Joop trots op ons geweest zijn. Het is werkelijk gewoon met geen pen te beschrijven wat zich hier de afgelopen dagen heeft afgespeeld. Voor het eerst ben ik ook teleurgesteld in de medische zorg en de zorgstaat Nederland. Wat een kutland met zulke kutregels dat als je alles zo goed geregeld hebt, je toch nog zo onmogelijk en onmenselijk aan je einde moet komen.
Ik vrees dat daar het laatste woord nog niet over gezegd is maar voor nu is er alleen tijd voor ons verdriet.

Ik wil enorm veel dank uit spreken aan Yosh, Sandra, mijn zus en haar kinderen, de broers en schoonzussen van Joop, de buren en iedereen die op de een of andere manier geholpen heeft om dit immense verdriet dragelijk te maken. En natuurlijk ook aan onze huisarts Ronald van Leeuwen en zijn vervangster Laura, zij hebben echt hun stinkende best gedaan.

Nadat Joop was overleden is Laura thuis geweest om de dood vast te stellen. De uitvaartverzorgers en het team om Joop op te halen waren al aanwezig. Het was zaak om Joop zo snel als mogelijk weg te halen. Hij zou namelijk gebalsemd worden. Samen met Jasper van Dela en zijn collega hebben Yosh, Sandra en ik de uitvaart verder geregeld. We hadden natuurlijk al een voorgesprek gehad met Joop erbij maar nu was het realiteit. Dan zie je dat je toch nog teveel dingen voor je uitgeschoven hebt.

Tot definitieve teksten was het nog niet gekomen en ook het plekje van het graf was nog niet uitgezocht. Yosh, San en ik zijn dat vanmorgen gaan doen. Hoe bizar is het dat we straks allebei ons eigen plekje onder de zon hebben. Joop is na het balsemen weer thuis gebracht.

Hij is hier bij mij in het kantoor. Een aantal broers van Joop heeft vanaf maandag een wake gehouden. Het was heel bijzonder dat het lukte om nog net op tijd iedereen naar boven te roepen. In mijn armen is Joop toen ingeslapen maar dat had ik jullie al verteld. Joop lag dus in een GEWOON bed naast ons waterbed. Ik lag naast hem en naast mij lag wie er ook maar wilde liggen. Telkens na twee uur wisselde iemand om bij Joop te waken om te kijken of er iets veranderde in de ademhaling van Joop. Bij enige twijfel maakten ze mij wakker. Daardoor heb ik toch af en toe nog wat slaap kunnen pakken. In ieder geval voldoende om gisteren de dag door te komen.

Om 23.00 uur was ik echt op en ben ik naar bed gegaan. Mijn zus is hier blijven slapen. Joop is beneden in het kantoor gebleven. Eigenlijk net zoals anders. Ik mis het geluid van de vernevelaar en zijn gehoest nu al.