In de Telegraaf vandaag een heel verhaal over het programma ‘Mijn laatste keer’.
Het wordt gepresenteerd door Rob Kamphues. Dat is één van mijn favorieten.

Hij deed ook ‘De Reünie’. Pakkend is de vergelijking die ze maken met het programma
‘Over mijn lijk’. Daar staat het verloop van een ziekte tot aan het einde centraal.

In deze serie gaat het over wat mensen nog heel graag één keer willen doen.

Ze schrijven over een 52-jarige zakenman die nog één keer het 50-meter bad wil bezoeken
en een 40-jarige vrouw met ALS die nog graag een ritje wil maken door Zweden.
Dat deed ze ook altijd met haar vrachtwagen. Het is allemaal zo begrijpelijk.
Toch zo raar dat wij bijna niks kunnen verzinnen.
 

Joop is na de diagnose rondjes gaan rijden. Hij wilde nog heel graag Shell Moerdijk zien.
Het oude kantoor, de omgeving. Gewoon even kijken hoe het er nu is.

De plannen voor New York of Tokio zijn de afgelopen weken als sneeuw voor de zon verdwenen.
Het is heel fijn om Joop en Yosh te zien genieten van de auto die terug is. Groot onderhoud voor
2 weken en hij is weer helemaal ‘picco bello’. Joop is gisteren uren aan het poetsen geweest.
 

Gisteren heeft Joop de laatste dosis ingenomen van het anti-kotsschema. Ze hebben hun werk goed gedaan. Chemo 2 zit erop en nog niet één keer overgegeven. Waarschijnlijk neemt na het innemen de hyperactiviteit ook af. Dat is dan wel weer jammer. Aan de andere kant kan hij dan weer lekker slapen. De moeheid voelt anders dan na de 1^e chemo. Dieper, intenser, wat is het juiste woord?
 

Genieten doen we dus voorlopig alleen nog even aan de Telemannstraat.