Als een berg zag ik er tegenop: het 2^e bezoek aan de notaris. Direct na de diagnose zijn Joop, Yosh en ik bij een notaris geweest om te kijken of we alles goed hadden geregeld met onze testamenten. Dat was immers alweer 17 jaar geleden, toen wij ons huis kochten. Sinds die tijd is er wel heel veel veranderd in onze persoonlijke omstandigheden. We hadden gekozen voor de notaris waar ik vorig jaar nog samen met Yosh zat toen hij ging tekenen voor zijn eerste huis. Hoe anders is alles nu en hoe snel kan het gaan.

Omdat Joop heeft aangegeven euthanasie te willen als het op een gegeven moment echt niet meer gaat, kregen wij het advies om dat goed te regelen. Het is namelijk anders echt nog steeds zo dat je veel gezeur kan krijgen als je een arts treft die daar niet achter staat. Bovendien komen er straks allemaal zaken om de hoek zoals alles regelen met betrekking tot bankzaken, enz. Al een paar weken hadden wij het concept van het levenstestament liggen. We moesten alleen nog een keer langs om na een legitimatie, een gesprek met de notaris te hebben om te kijken of we allebei wel helemaal helder zijn als we dit testament ondertekenen.

Met al het plezier dat wij de afgelopen tijd aan het beleven waren had ik niet de moeite genomen om te bellen voor een afspraak. Zonde van onze tijd en niet leuk. Nou, er is een spreekwoord over Mohammed en de berg. De een gaat naar de ander of andersom. Terwijl ik het type denk ik: ‘Oeps, mag je dat nog wel schrijven?’.
 

Goed, het notariskantoor belde. Ze hadden ons al 2 keer een uitnodiging gestuurd en we kwamen maar niet. Het ondertekenen van het testament is van belang om het rechtsgeldig te laten zijn.