De afgelopen dagen vliegen we van het één in het ander. Van heel blij zijn met het binnenhalen van een paar prachtige opdrachten tot het verdriet om het feit dat het steeds slechter gaat met mijn moeder. Met Joop gaat het wonderbaarlijk goed. Steeds vaker spreekt hij zich uit over het feit dat het best raar is als we inmiddels 4 maanden verder zijn. Vier maanden als je nog 1 jaar gegeven is.
 

Gaat het dan straks ineens zo heel snel slecht? Wij weten het niet en misschien willen we het ook wel gewoon niet weten. We zijn in ieder geval al onze vragen aan het verzamelen voor het follow-up gesprek aanstaande dinsdag met de longarts.
 

Zelf ben ik gisteren naar de huisarts geweest. Gewoon toch maar eerlijk toegegeven dat ik het met regelmaat niet trek. Met name de term ‘accepteren’  komt in mijn woordenboek niet voor.

Ronald, onze huisarts, begrijpt dat heel goed. Je neerleggen bij de situatie voelt als falen.

Dat is voor iemand zoals ik die zo’n beetje alles heeft bereikt wat ze zou willen bereiken enorm moeilijk.

Zelfs ik had nooit kunnen bedenken dat ik cursussen mocht gaan maken voor de grootste vervoerscontracten van Nederland, dat deelname aan een door ons ontwikkelde cursus is opgenomen in de bestekeisen van een ander vervoerscontract. Hoe kan ik dan nu accepteren dat er niks te regelen valt? Niks om mee te bemoeien. Gewoon alles gelaten over je heen laten komen.

Het is een onmogelijke opgave. Het lukt mij alleen om te lachen en te vergeten als ik aan het werk ben; verdiept in het schrijven van teksten, het bouwen van een e-learning of het telefoneren met een opdrachtgever. Zodra ik daar mee stop gaat het fout.
 

Het gaat zelfs fout tijdens het schrijven van mijn blog maar ook bij het kijken van een leuk programma, als ik naar bed ga of tijdens een ritje in de auto. Daar wil ik vanaf. Binnenkort ga ik dus eens praten met iemand die mij wellicht wat tips kan geven hoe ik de momenten naast mijn werk ‘overleef’.