Ik ga nooit schelden of boos doen. Nooit valt er een onvertogen woord. Ik word alleen maar in en in verdrietig en met een beetje pech komen de waterlanders. De dame aan de balie was heel aardig. Bibberend met de tranen in mijn ogen vroeg ik: ’Is mevrouw…….aanwezig?’.

Ze pakte de telefoon en belde het directe nummer van die mevrouw. Ik hoorde haar zeggen: ’Er is hier een mevrouw en die wil jou heel graag spreken. Zo te zien is ze heel verdrietig’.

De mevrouw in kwestie kwam naar beneden, pakte me beet en zei: ’Kom, we gaan even zitten’.

Ze nam me apart en wilde me gaan uitleggen dat zij te maken heeft met procedures, aanmeldingen en een hele administratieve afhandeling. Ik keek haar aan en zei: ‘Laat maar’. Ik wist dat het niet aan haar welwillendheid lag. Zij hoefde zich voor mij niet te verontschuldigen. Ik zei alleen: ‘Begrijp je dat ik er heel verdrietig van word?
Voor hetzelfde geld is het te laat als de vergunning pas in januari komt. Kun je me dan gewoon een kopie van de doktersverklaring geven? Dan leg ik die de komende dagen wel voor het raam. Als ik dan een bekeuring krijg, dan laat ik het wel voorkomen. Ik zeg dan gewoon tegen de rechter: ’Het was gezien de procedures onmogelijk de verklaring te printen vóór de kerstsluiting’. Ze keek me aan en ze was net zo verbijsterd als ik.

Vol frustratie griste ze het dossier van tafel en riep: ‘Even geduld, ik ben zo terug’.
 

Na een minuut of 15 begin ik weer een beetje bij te komen en na een half uur dacht ik: ’Waarom maak ik mezelf zo gek?’. Ik zou met Yosh naar de stad gaan en dat viel bijna in duigen.
 

Toen ineens kwam ze binnen, met parkeerkaart en al. Volgens mij is daar intern het laatste woord nog niet over gesproken. Ik ben haar in ieder geval intens dankbaar. Ik ben naar huis gegaan en heb de kaart op Joop zijn bureau gelegd. Stiekem had ik de hoop dat hij mee kon gaan. Dat zat er niet in. Ik ben Yosh gaan halen en samen zijn we naar de stad gegaan. Alle frustratie is er even uitgeshopt. Moe maar voldaan liepen we door de regen en in het donker terug naar de auto. Ik heb hem thuis afgezet en ben met een doos Sushi als verrassing voor Joop naar huis gereden. Helaas was Joop bij thuiskomst nog te ziek om te eten. Gelukkig is het in de loop van de avond een paar keer gelukt om een paar stukjes Sushi binnen te houden.
 

Inmiddels is hij 70 kilo schoon aan de haak. Ik zou ervoor tekenen maar dan wel op een andere manier.
Kerstavond 2015 was onvergetelijk. Met het gezoem van het zuurstofapparaat zijn we samen met Driss heerlijk in slaap gevallen.