Gisteren hebben we een prachtige dag beleefd. Joop heeft wel 10x gezegd: ”Dat was een fijne dag, toch?”.
We konden er zó geen genoeg van krijgen dat we pas om half drie vannacht naar bed zijn gegaan.
Ik geloof dat ik al eerder geschreven heb dat Joop zo enorm onder de indruk was van de fotoserie die
mijn zwagers hadden gemaakt voor mijn schoonvader. Dat wil ik ook. Als hij dat wil, dan krijgt hij dat.

De presentatie is gemaakt in PowerPoint dus dat was: “Bestand opslaan als”. De datum heb ik leeggelaten.
Het jaartal is bekend. Kutzooi. Ik was al begonnen me alle foto’s die we digitaal hebben. Maar er zijn natuurlijk ook nog de fotoboeken en die ene grote fantastische doos waar ladingen oude foto’s in zitten die we dubbel en gekregen hebben.

Ook vrienden en familie waren aan de slag gegaan om oude foto’s te verzamelen. Joop heeft de afgelopen week aan Yosh aangegeven dat hij hem zo graag iedere dag even wil zien. Al komt hij maar even zitten, een bakkie koffie, een biertje of gewoon niks. Alles is goed. Sandra was de hele dag haar opa helpen dus Yosh zou naar ons komen. Hij sloeg twee vliegen in 1 klap want hij had zijn verzameling wasgoed meegenomen, heerlijk.
 

Een tafelkleed op de tafel en leeg die doos. Alsof we ze voor de eerste keer terugzagen, bekeken we stuk voor stuk de honderden foto’s. Het gekke is dat we die doos op zijn minst één keer per jaar bekijken. Alleen nu is alles anders.
Je hele leven glijdt door je handen. De vakanties, de verjaardagen en de familie-uitjes. De vriendjes van vroeger, van vóór Joop zijn tijd dus. En dan precies weten dat die ene foto die je zoekt niet in die doos zit. Nee, die is opgenomen in de fotocollage bij mijn ouders. Het blijft bijzonder om te zien hoe klein Patty en Roy waren toen ik Joop leerde kennen.
Roy die nu aangegeven heeft mee te willen helpen om Joop te dragen.

De muziek stond met regelmaat hard aan want Joop is nog steeds CD’s aan het luisteren. Dan het geluid hard, keihard. Buiten het feit dat hij gek is op harde muziek is en blijft hij stokdoof. Daar begint hij nu behoorlijk de pest over in te krijgen, al is het - zoals hij aangeeft = soms ook wel lekker rustig.

De benauwdheid was een paar keer extreem. Dan ziet hij dat ik toch een beetje in paniek raak. Als hij zo benauwd is, dan is aanraken geen optie, net als antwoord geven op de vraag: “Gaat het?”. De morfine, de vernevelaar, de extra zuurstof.
Niks lijkt te helpen om de extreme aanvallen van benauwdheid tijdens het hoesten weg te nemen. Ik begin er inmiddels aan te wennen maar je ziet dat, als er mensen zijn, ze ervan schrikken en je vertwijfeld aankijken. Bijna zo vertwijfeld als het terugzien van die oude foto’s.

Jeetje, wat had ik een jong koppie en wat was ik slank. Joop had ook een jong koppie en is slank gebleven. Een paar keer had hij het lef om te zeggen: “Eigenlijk was ik best een lekker ding”. Ja, en dat kon ik dan inderdaad natuurlijk weer niet ontkennen. En eigenlijk is hij dat -om eerlijk te zijn - nog steeds.
 

Yosh is tussendoor naar de voetbal gegaan. Dat was moeilijk omdat hij daar ineens allemaal mensen tegenkwam die hij een tijdje niet had gezien. Dat zijn moeilijke momenten, ik herken het als geen ander. Hij was dus weer snel pleite en kwam terug naar ons om te eten. Al het wasgoed was inmiddels gewassen en gedroogd. Nat het eten is Joop de gootsteen voor me gaan doen en Yosh is verder gegaan met foto’s scannen, wat een klus maar wat prachtig om te doen.

Ik was druk. ‘Team ABC’ gaat de komende 2 weken een flink aantal dagen aan de slag om cursussen te actualiseren.

Dan is het een kwestie van films coderen, rekwisieten verzinnen en opzoeken en alles klaarleggen. Ze gaan het zonder mij doen en dat komt vast goed. Ik heb er alle vertrouwen in.