Na een aantal barre uren is de pijn wat onder controle. Helaas niet pijnloos.
Aanraken is geen optie. Wellicht waren we te optimistisch dat Joop behalve erg benauwd pijnloos was.
Ik hoor het hem nog zeggen tegen de dokter afgelopen woensdag: “Ik zou liegen  als ik nu zou zeggen dat ik pijn heb”.  Was dat de goden verzoeken?

Gisteravond is Yosh komen eten. Af en toe wisselden we even een blik van verstandhouding want ook Yosh zag dat de situatie slecht was. Toch hebben we even onder elkaar gegeten, Sushi, daar is Joop gek op.
 

Ik was het hele weekend niet aan de slag te krijgen. Moe, moe, moe, hoe durf ik te klagen tegenover Joop.
Zijn brief aan mij heb ik nog een paar keer gelezen. Mijn toespraak heb ik in Word gemaakt. Vanmorgen heb ik besloten ook de brief van Joop aan mij digitaal te maken. Grappig dat ik bij het overtypen pas bemerkte dat hij een aantal Engelse woorden had gebruikt. Op zijn werk was de voertaal overwegend Engels en toen hij in Duitsland woonde 5 jaar lang alleen in het Duits. Dan kon het weleens voorkomen dat hij mij om het Nederlandse woord ergens voor vroeg.
 

Ook Joop vroeg vanmorgen nog een keer om de toespraak die ik voor hem geschreven heb.
Hij ging hem nog een keer lezen en wilde hem ook digitaal opslaan. Over ‘control freaks’ gesproken.
Omdat ik zelf inmiddels verwacht dat het mij niet gaat lukken om de toespraak zelf voor te lezen heb ik ook een variant geschreven voor onze bode. Zo kan hij, indien nodig, mij vervangen.
 

Je merkt dat het goed voelt dat deze voorbereidingen zijn gedaan. Al wachten we wederom weer te lang
met het vervolg van ons gesprek met die meneer van Dela. Ik hik al weken aan tegen een bezoek aan de begraafplaats. Ik wil er even heen om de aula en de technische mogelijkheden te bekijken.
Uiteraard ook het vak waar we een graf kopen. Vorige week was het mooi weer. Ik dacht: ”Dat is een goed moment. Niet zo troosteloos.  Dan is er weer regen en is het weer te troosteloos”.

Kortom, ik heb nog niet de ballen om te gaan. Als ik ga dan is het alleen of met Yosh. De afstand is voor Joop gewoonweg te ver en hij heeft daar verder geen interesse voor.

De afgelopen week heb ik een uitzending teruggekeken van ‘Over mijn lijk’.  Daar ging een 18-jarige jongen samen met zijn ouders een grafsteen uitzoeken. Dat zijn herkenbare dingen want ook daar ben ik mee bezig geweest. Ik heb alleen nog geen winkel bezocht. Dat de deur uitgaan blijft een probleem. Gisteren heb ik het wel gedaan. Even met een bloemetje op bezoek bij mijn ouders. Het was inmiddels te lang geleden. Joop was te slecht om mee te gaan anders had hij het zeker gedaan.