Vandaag was het België-Nederland. Ik kijk ernaar uit en ik zag er tegenop. Wanneer komt iemand voor de laatste keer en hoe neem je afscheid? In het echte leven is het net zo goed mogelijk dat je de deur uitstapt zonder weer thuis te komen.

Toon Hermans schreef ooit de prachtige tekst:

Ga nooit weg zonder te groeten, ga nooit heen zonder een zoen.
Wie het noodlot zal ontmoeten, kan het morgen niet meer doen.
Loop nooit weg zonder te praten, dat doet soms een hart zo pijn.
Wat je ‘s morgens hebt verlaten, kan er ‘s avonds niet meer zijn.
    
Wij zijn daar veel bewuster mee bezig. Alles is gezegd, alle woorden zijn gesproken.Dan is het tijd om nog zoveel mogelijk van elkaar te genieten.Dat doen we graag in besloten kring.  De rest leest en leeft mee via het blog.

Het is heerlijk om nog met regelmaat kaartjes, lieve woorden, berichtjes of verrassingen te krijgen.
Ik geef niet op alles een reactie, ik schrijf echt niet over iedere kaart een blog maar we lezen wel alles. Ik laat ook alles aan Joop lezen. Soms zegt hij: “Wie is dat dan?”. Dan krijgt hij natuurlijk een korte uitleg, nou ja, kort.
 

Vandaag zijn er 2 oud-collega’s/bazen/vrienden van Joop geweest. Zijn huidige baas is woensdag nog even geweest.
Deze komen uit België dus zolang er geen paniek is stellen we het bezoek uit naar een moment dat het wat beter in hun agenda past. Uitstellen hebben ze afgeleerd. Dat hebben ze 1 keer gedaan en daarvan hadden ze spijt toen de diagnose bij Joop werd gesteld. Inmiddels hebben ze het ruimschoots goedgemaakt en zien ze elkaar vaker dan anders, zolang het nog kan. Het zijn die van de chocolade en inmiddels ook koekjes voor mij. Vandaag kwamen ze met Sushi.
Ze weten dat Joop dol is op Sushi en natuurlijk dachten ze dat de Belgische Sushi ook weer beter is dan de Belgische chocolade. Het leek mij een leuk idee om ze vandaag eens met de staart tussen de benen naar huis te laten gaan.
Dat is gelukt. Kijk, het ligt natuurlijk gevoelig. U begrijpt dat wij te horen krijgen dat België door is en Nederland niet.
Een beetje zo’n strijd die er hier ook altijd is als het over Ajax-Feyenoord gaat.
 

Goed, ik heb de mannen vandaag  kennis laten maken met ‘De Koekela’.  Kent u dat? Het is een koekjeswinkel in Rotterdam met heerlijke koekjes en taart. Vanmorgen ben ik dus al vroeg in de auto gegaan om taart en koekjes te halen. Ik heb zoveel genomen dat ze met een goedgevulde buik terug naar België  konden rijden. Met als doel met de staart tussen de benen dus. Ik heb het ook uit bescherming gedaan. Het leek mij namelijk leuk om ook de vrouwen kennis te laten maken met onze koekjes. Als ze vol genoeg zouden zitten dan  is de kans dat de koekjes België bereiken het grootst.

Kortom een lang verhaal over dat ik enorm opzag tegen het afscheid van vandaag. De vorige keren namen we altijd afscheid met de woorden: “Tot de volgende keer”. Dit keer vroeg ik mij af: “Komt er nog een volgende keer?”.

Als dat zo is, verzin ik wel weer iets anders om te winnen. Vandaag  was het 1 – 0 voor Nederland. We hebben genoten.