De nieuwe week is begonnen met de verjaardag van Yosh.
Gisteravond om 00.00 uur ging het even helemaal mis.
Noemen ze dat nou een nervous breakdown?
 

Joop keek gisteravond nog even het laatste stukje van ‘Mijn laatste keer’ mee.
Daar waar ik al twijfelde waarom wij al die dingen nou niet hebben had hij hetzelfde.
Geen behoefte om een oud zwembad te gaan bekijken, met een vriend naar een huis in Frankrijk of een groot afscheidsfeest van je werk. Het liefst gewoon thuis. Samen of met Yosh.
Dan zie ik de zoon van zo’n man en dan denk ik: “Ja, die kan wel begrijpen hoe Yosh zich voelt”.
Die jongen is 20. Yosh is vandaag 22 geworden.
 

Yosh geeft al weken aan op te zien naar deze dag. Gisteravond om 00.00 uur had ik precies hetzelfde. Normaal als we uit eten gaan dan gaat de huisgenoot van Yosh nog weleens mee.
Dit keer lijkt het Yosh ongepast. Hij wil samen met ons.

De verjaardag van Yosh is een jaarlijks terugkerend ritueel. Met de hele familie lekker eten en drinken. Vorig jaar was Yosh net op zichzelf gaan wonen. Toch vierde hij zijn verjaardag hier.

En steevast ieder jaar met een taart met kaarsjes en een foto.
 

Ook dit jaar gaan we het vieren. Aanstaande zaterdag komt de naaste familie van Joop en mij.

We gaan lekker eten en drinken en het zal ongetwijfeld heel gezellig worden.
 

Ik begrijp Yosh want ook ik zie er tegenop.