Gisteravond kreeg ik een ‘Messenger’. Iemand mistte mijn blog. Ging het wel goed met mij? Was de griep doorgezet? Nee, de koorts, de maagpijn, het is allemaal weg, net als Joop.

Het deed me goed en ik bedacht dat ik gisteren een paar keer getwijfeld heb of ik een blog zou schrijven. Veel mensen hebben mij gevraagd: “Ga je door met het blog?”. Ik heb gezegd: “Ja, ik denk nog wel even”. Gewoon om van me af te schrijven hoe alles verloopt en er is ook nog zoveel te delen. Die dingen waar je tegenaan loopt, die frustreren maar ook dingen die je zo enorm goed doen. Wat lukt er wel en wanneer gaat het helemaal mis?
 

Gisteren ging het afwisselend heel goed en dan weer heel slecht. Ik heb behoorlijk hard gewerkt aan de filmopnames van vandaag; in de  ‘er is helemaal niks aan de hand’-modus ging ik als een speer.

Tot er iets voorbij kwam of als ik iets zag waarvan ik dacht: “Dat wil ik even tegen Joop zeggen of aan hem laten zien”. Yosh zou een dagje niet komen en mijn zus was naar de diergaarde. Ik was thuis en merk dat ik er eigenlijk niet uit te branden ben. Ik had echt gedacht dat het heel anders zou zijn.
 

Het is stil, heel stil. Geen tv, geen radio, geen telefoon. Een enkel e-mailbericht. Enerzijds voelt die stilte heerlijk. Mijn hart brak iedere keer als ik hoorde dat Joop zo aan het hoesten was. Ik kon het geplof van het zuurstofapparaat wel schieten en de vernevelaar stonk als een bunzing. Toch ben ik blij dat het Joop enige verlichting heeft gegeven. Morgen gaat alles terug naar de leveranciers die zo snel alles geregeld hebben. Echt fantastisch. Dit soort bedrijven weten ook hoe ze met verlies en rouw moeten omgaan. Ze condoleren je netjes als je belt dat ze de spullen kunnen komen halen. Daar kunnen ze bij de ABN Amro nog wat van leren. Ik probeer mezelf niet te verliezen door anders te gaan doen dan dat ik normaal ben. Het kost me moeite.

In de afscheidsbrief die Joop mij schreef staat onder andere dat hij zo enorm trots op mij was dat ik iedereen zo met respect behandel. Volgens hem is voor mij de postbode net zo belangrijk als de huisarts. Ik heb hem en Yosh vaak verbaasd zien kijken als ik voor de zoveelste keer, zonder mijn geduld te verliezen, iemand door de wondere wereld van het inloggen op een e-learning aan het loodsen was. Voor mij is dat de normaalste zaak van de wereld. We zijn namelijk niet allemaal even handig. Ik weet nog goed dat ik aangaf dat ik een filmpje wilde maken over wat een USB-stick is. Er dachten er echt een paar dat ik compleet gek geworden was. Zo’n USB-stick heeft een ondernemer nodig om de gegevens uit zijn of haar boordcomputer te exporteren. Toch bleek dat ik gelijk had. En dat voelt zo lekker, hihi. Ik kreeg vragen over USB-stick, het hoe en wat, hoe groot, enzovoorts.