Jarenlang voelde ik mij een zondagskind. Hoe uniek is het als je 51 jaar bent, je hebt een jongere man die je nog steeds kriebels in je buik kan bezorgen en een fantastische zoon die aan het afstuderen is? Je hebt allebei je ouders nog, je zus, je neefjes en je nichtjes.

Dan ben je toch een zondagskind. Tot vandaag.

Vorige maand is er bij mijn moeder een hersentumor geconstateerd. Ondanks het verdriet voelt dat als de weg van de natuur. Wij hopen haar nog heel lang bij ons te hebben maar het is normaal dat je op een gegeven moment je ouders verliest. Maar wat gaat Yosh missen?

Hij is hiervoor gewoonweg nog te jong en ik had hem zo graag dit verdriet willen besparen.

Mezelf ook trouwens. Wij laten het even zakken en gaan dan aan de slag. Gaan we voor een second opinion? Gaan we voor de chemo? Wat is de kwaliteit van leven dan?

We zijn het spoor even bijster en proberen onszelf te herpakken.

Als de naaste familie en mijn naaste collega’s op de hoogte zijn, besluit ik het op Facebook te zetten. Ik had u gewaarschuwd, ik ben lang van stof.